კარლ ციმერი სტატიაზე მუშაობისას მარტინოსის ბიო-სამედიცინო ვიზუალიზაციის ცენტრის მკვლევარ ვან ვედინს ესტუმრა, რომელმაც მას საკუთარ თავში მოგზაურობა შესთავაზა. ციმერი ტვინის სკანირებისთვის განკუთვნილ ოთახში მაგიდაზე დააწვინეს.

პლასტმასის თეთრი ჩაფხუტი მჭიდროდ მოარგეს სახეზე, რათა მასში შემავალი 96 მინიატურული ანტენა თავთან რაც შეიძლება ახლოს ყოფილიყო და ტვინის რადიოტალღები დაეჭირა.

• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

მინაწერის გახსნა

გარშემორტყმული მაგნიტები ახმაურდნენ. ერთი საათი გაუნძრევლად იწვა. პანიკას რომ არ აჰყოლოდა, რიტმულად სუნთქავდა და ძველ ამბებს იხსენებდა, როგორ მიჰყავდა სკოლაში შვილი თოვლის ნამქერში.

იწვა და იმაზე ფიქრობდა, რომ მისი ემოციები იმ კილონახევრიანი ტვინიდან მოდიოდა, რომელსაც ახლა იკვლევდნენ: შიში ელექტრულ იმპულსებად იყრიდა თავს ტვინში არსებულ ნუშის ფორმის უბანში (მას ამიგდალას უწოდებენ). ხოლო შიშზე დამამშვიდებელი რეაქციას უზრუნველყოფდა შუბლის წილი. ქალიშვილთან ერთად თოვლში სიარულის გახსენებას კი ცხენთევზას ფორმის ნეირონების გროვა – ჰიპოკამპუსი უწევდა კოორდინაციას. მან ტვინში თავიდან ჩართო ნერვული ქსელის ის კავშირები, რომლებიც პირველად თოვლიან გზაზე სიარულის დროს გააქტიურდნენ. სწორედ, მაშინ ჩაიწერა ეს ინფორმაცია მის მეხსიერებაში.  

სრული ვერსია წაიკითხეთ თებერვლის ნომერში.