ბავშვობაში, ალბათ როგორც თქვენ, სულ მინდოდა გამეგო, რაზე საუბრობდნენ ხეები და ცხოველები. ყმაწვილობაში “გველისმჭამელის” კითხვისას ამ ბავშვურ აკვიატებაზე უკვე მეღიმებოდა. 90იანებში ერთ კონფერენციაზე შევხვდი “სიღრმისეული ეკოლოგიის” ამერიკელ მიმდევრებს, რომლებიც აპალაჩების ინდიელებთან გადიოდნენ “ტრენინგებს”, უფრო სწორად, ცდილობდნენ, მათი რიტუალების სიღრმისეული წვდომით სხვა სულიერებთან დაემყარებინათ კონტაქტი. კვლავ მეცინებოდა. დიდი პატივისცემით, თუმცა ოდნავ ირონიულად ვუყურებდი ჩემი ბუტანელი მეგობრის, ტიბეტური ბუდიზმის და ჯაინიზმის მიმდევრის, გობინდა შარმას დამოკიდებულებას, რომ ყველა ცოცხალს სული აქვს. მაგრამ, როდესაც დევიდ კვამენის ამ ნომრის სტატიის დამუშავება დავიწყე, მაიკლ ნიკოლსის და მისი ჯგუფის ვირტუოზული ფოტოები ვნახე, მივხვდი, რომ ირონია უადგილოა. ცხადია, არა იმიტომ, რომ ვიწამე მცენარეთა და ცხოველთა სულებთან საუბრის შესაძლებლობა, არამედ იმიტომ, რომ სტატიაში მოყვანილი ფაქტები იმდენად ფანტასტიკურია, რომ ძალაუნებურად გიბიძგებს, დაუბრუნდე ვაჟას და კვლავ დაფიქრდე სულიერებაზე.

ხე, რომლის დიამეტრი ძირში 8 მეტრია, რომელიც “რედისონ ბლუ ივერიას” სიმაღლისაა და რომელსაც 2 მილიარდი (არ შემშლია, დიახ! 2 მილიარდი) წიწვი აქვს! ეს კიდევ არაფერი. კალიფორნიის მკვიდრი გოლიათი სეკვოია, მეტსახელად “პრეზიდენტი”, 3200 წლისაა! გამაოგნებელია იმის წარმოდგენა, რომ ეს გრაციოზული გიგანტი და ნეფერტიტი თანატოლები არიან. უფრო გამაოგნებელია, რომ “პრეზიდენტი” არამარტო ცოცხალია და ჯანზეა, არამედ ჯიუტად განაგრძობს ზრდას. როდესაც წარმოიდგენ, თუ რამდენმა ეპოქამ ჩაიარა მის თვალწინ, უკვე ეჭვი გეპარება გამოთქმაში, თითქოს დროს მხოლოდ პირამიდების ეშინია. ფიქრობ ამ ყველაფერზე და გინდება, გიგანტის სულის გჯეროდეს, რომ დიდხანს, ძალიან დიდხანს ეჩურჩულო, გამომშვიდობებისას ჩამოცვენილი თოვლი მის დაცემინებას მიამსგავსო და უთხრა – “სიცოცხლე!”