კუბაში 2003 წელს მოვხვდი. იმ დროს ჩვენ საბჭოეთი უკვე თორმეტი წლის წინ გვქონდა ისტორიას ჩაბარებული. თორმეტი წელი თითქოს არაფერია, მაგრამ თურმე რა სწრაფად „ირყვნება” ადამიანი. ისე უტიფრად გავოცდი, მაღაზიის ცარიელი დახლები რომ დავინახე, თითქოს მთელი ჩემი ბავშვობა ასეთი დახლების ცქერაში არ გავიდა. პირველმა ელდამ გაიარა და ძველი საბჭოური ხატები ამომიტივტივდა. შემრცხვა,რადგან საბჭოურ სამყაროს უკვე სხვა, გაზულუქებული ადამიანის თვალით ვუყურებდი; დიდი ქველმოქმედივით ვურიგებდი 70 თეთრიან „ვრიგლი სპერმინტს” ჰავანელ ბავშვებს. 

„მიყვარს ჩემი ქვეყანა, მაგრამ აქ მომავალი არ მაქვს” სულ იმეორებდა ედუარდო.

„არა უშავს, თქვენთანაც მალე შეიცვლება ყველაფერი და რეალური თავისუფლება მოვა” – ვაიმედებდი სასტუმროს შვეიცარს. მისმა სკეპტიკურმა გამომეტყველებამ მაიძულა, არგუმენტი გამემყარებინა და დავამატე: „გუშინ, ჩვენი საერთაშორისო კონფერენცია ფიდელმა გახსნა. მხოლოდ 40 წუთი ილაპარაკა. ხელსახოცს რომ იშორებდა ტუჩებიდან, წითელ ლაქებს ვხედავდით. მალე შეიცვლება ყველაფერი”. არ მეგონა, რომ ცხრა წლის შემდეგაც ფიდელი ისევ ადგილზე იქნებოდა. უარესი! ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ 2012 წლის ერთ დღეს, ამ ჟურნალის მთავარი რედაქტორის სტატუსით დავამუშავებდი სინთია გორნის სტატიას კუბაზე, რომელიც ისევ ძველებურად მოგვითხრობს კუბელი ხალხის ვნებებზე, ადამიანებზე, რომელთაც წარსულში გახედვა არ უნდათ, მომავალი ბუნდოვნად ეჩვენებათ და მუდმივად დღევანდელი დღით ცხოვრობენ.

„გიყვარდე დღეს ისე, თითქოს ხვალ არასდროს დადგება” – ლამაზი კუბური ვნება და ტრაგიზმი ერთად. ჩვენ ვიხიბლებით მათი მოჩვენებითი უდარდელობით და არ ვიცით, რომ მხოლოდ დღევანდელი დღით ცხოვრება კუბელების თანმდევი მუდმივი ტანჯვაა. ასე რომ არ იყოს, სტატია აღარ მიუბრუნდებოდა იმ ათასობით მამაც ადამიანს, რომლებიც გახვრეტილი ნავებით გარბიან თავისუფლების დინამიკური კუნძულიდან თავისუფლების სტატიკური ქანდაკებისკენ.