ამბობენ, რომ რასაც გულით ისურვებ, აუცილებლად აგისრულდება. სადღაც ისიც წავიკითხე, რომ თუკი შენს ოცნებას ხშირად წარმოიდგენ, როგორც უკვე არსებულ რეალობას, ის ადრე თუ გვიან აუცილებლად იქცევა რეალობად. არ ვიცი, რამდენად უნივერსალურ სიმართლედ შეიძლება ამ მოსაზრების მიჩნევა, მაგრამ ოცნება რის ოცნებაა, ხშირად თუ არ წარმოიდგენ და იფიქრებ მასზე.
პირველად რომ ტელევიზორში აფრიკის სავანაზე დოკუმენტური ფილმი ვნახე სუნთქვაშეკრულმა, საკმაოდ პატარა ვიყავი. ზედა კუთხეში ეკრანს ყვითელი ჩარჩო ედო ლოგოდ და როცა ფილმი დამთავრდა და ამოვისუნთქე, უამრავი კითხვით დავესხი თავს დედაჩემს. დიდი სიამოვნებით გააბა ჩემთან ლაპარაკი და ბოლოს დააყოლა: „იცი, ეს ფილმი National Geographic-ის გადაღებულია“.
იმ დღიდან მოყოლებული, მეც National Geographic-ის მილიონობით მიმდევარს შევუერთდი და ვინ იცის, რამდენჯერ მიოცნებია, რომ შევხვედროდი National Geographic-ის მკვლევარსა თუ ავტორს, გამეცნო მისი არაჩვეულებრივი ფოტოგრაფები, რეჟისორები – ყველა, ვინც ყვითელი ჩარჩოს მიღმა ფუსფუსებდა და გვიზიარებდა გასაოცარ ამბებს სამყაროს შესახებ… და რამდენჯერ მიოცნებია, რომ მეც ერთ-ერთი მათგანი ვყოფილიყავი… თუმცა, ამ ოცნებას ყოველთვის ახლდა მომენტალური უარყოფა და სულ ვფიქრობდი, რომ ეს ჯადოსნური სამყარო ძალიან რთულად მისაღწევი იყო ერთი ქართველი გოგოსთვის, რომელსაც ჟურნალისტობა სურდა.
რასაც გულით ინატრებ, როგორც ჩანს, ადრე თუ გვიან მართლაც აგიხდება, უბრალოდ მთავარია, როდესაც ოცნების ახდენის დრო მოახლოვდება, თავადაც იყო მზად. ამისთვის, ალბათ, ბევრი შრომა და მიზნად ქცეული ოცნების ერთგულება არის აუცილებელი და, ალბათ, კიდევ ცოტა იღბალიც.
ჩვენ გვჯერა, რომ დიდებულ ამბებს შესწევთ უნარი შეცვალონ ჩვენი წარმოდგენა სამყაროზე და ჩვენს როლზე ამ სამყაროში.
2012 წელს გიორგი რამიშვილის ინიციატივითა და „სილქნეტის“ მხარდაჭერით საქართველოში National Geographic-ი შემოვიდა და შესაძლებელი გახდა ჟურნალის მშობლიურ ენაზე კითხვა.
2015 წელს საშუალება მომეცა ოთხი თვით მემუშავა ამერიკაში და ის, რაც ოდესღაც აუხდენელ ოცნებად მიმაჩნდა, რეალობად იქცა – ყოველი კვირის ოთხშაბათ დღეს National Geographic Society-ის სათავო ოფისში ვატარებდი, ვეცნობოდი თავად საზოგადოების სტრუქტურას, ჟურნალის, მუზეუმისა თუ არხის მუშაობას, ვათვალიერებდი უნიკალურ ფოტოარქივს და რაც ყველაზე მთავარია, ვხვდებოდი ადამიანებს, რომლებიც National Geographic-ს ქმნიან. თბილისში დაბრუნების შემდეგ ქართული გამოცემის პირველმა მთავარმა რედაქტორმა ლევან ბუთხუზმა მთავარი რედაქტორის მოადგილის პოსტი შემომთავაზა. ვერ გეტყვით, რომ თამამად დავთანხმდი, უფრო მეტიც – გულგახეთქილმა მივიხედ-მოვიხედე, იქნებ სხვაც არის აქვე ვინმე და იმას ეუბნება-მეთქი, მაგრამ მუზეუმის ეზოში ლევანის და ჩემ გარდა იმ წუთში არავინ იდგა და მეც სხვა რაღა დამრჩენოდა – გავუსწორე თვალი ოცნებას, რომელიც ახდენის პირას იყო და მხოლოდ ჩემს თანხმობასღა ელოდა. ასე აღმოვჩნდი National Geographic Magazine – საქართველოს თანამშრომელთა რიგებში, დაახლოებით ერთ წელიწადში კი ჟურნალის მთავარი რედაქტორობაც მანდეს.
იანვარში ზუსტად შვიდი წელი გადის, რაც მე ამ არაჩვეულებრივი გუნდის წევრი ვარ. ამ წლების განმავლობაში ჩვენ ერთად უამრავი რამ შევძელით: ტრადიციად ვაქციეთ დაბადების დღის აღნიშვნა ქართული ყდითა და მთავარი თემით, დავაარსეთ ფოტოკონკურსი Your Shot – საქართველო, შევქმენით ჯავახეთის ფრინველთა მიგრაციისა და სამხრეთ კავკასიის ბიომრავალფეროვნების რუკები, განვაახლეთ ვებგვერდი. ქართული გუნდის სტატიები სათავო ოფისმა თვის საუკეთესო ნამუშევრებს შორის არაერთხელ დაასახელა და, რაც მთავარია, სტატია თუშეთის შესახებ აღინიშნა ევროკავშირის პრიზით, ითარგმნა და გამოქვეყნდა National Geographic-ის თორმეტი გამოცემის მიერ, შედეგად კი ჩვენი ქვეყნის ამ უნიკალური მხარის შესახებ National Geographic-ის მილიონობით მკითხველმა შეიტყო.
ჩვენ გვჯერა, რომ მეცნიერების, კვლევისა და თხრობის ძალას სამყაროს შეცვლა შეუძლია.
რა თქმა უნდა, ამ ყველაფერს მე მარტო არ ვაკეთებდი. ამ წლების განმავლობაში ჩემ გვერდით იყო ჟურნალის გამომცემელი და დირექტორი ანი ცაბაძე, რომლისგანაც ყოველთვის ვგრძნობდი უპირობო ნდობასა და მხარდაჭერას, National Geographic – საქართველოს მთელი გუნდი და ჩვენი ავტორების, ფოტოგრაფების, მეცნიერებისა და მთარგმნელების მთელი არმია. ჩვენ ერთად გამოვიარეთ პანდემია, გადავჭერით უამრავი პრობლემა და სულ ცოტა ხნის წინ შევძელით ღირსეულად აღგვენიშნა ქართული გამოცემის 10 წლის იუბილე.
რასაც გულით ინატრებ, როგორც ჩანს, ადრე თუ გვიან აუცილებლად აგისრულდება. ჩემი ეს ოცნებაც ასრულდა და თანაც ისე, როგორც ვერასოდეს წარმოვიდგენდი. მე წილად მხვდა პატივი, ვყოფილიყავი National Geographic Magazine – საქართველოს მთავარი რედაქტორი. სიტყვები არ მეყოფა, ალბათ, რომ გამოვხატო მადლიერება იმ ადამიანების მიმართ, რომლებმაც ეს საოცარი პოზიცია მანდეს, ამიტომ, უბრალოდ, უღრმეს მადლობას ვუხდი ჟურნალის დამფუძნებელს, გიორგი რამიშვილს, გამომცემელსა და დირექტორს, ანი ცაბაძეს, პირველ მთავარ რედაქტორს, ლევან ბუთხუზს, პირველ გამომცემელს, თათა კვაჭაძეს; ჟურნალის სამეცნიერო საბჭოს წევრებს, National Geographic-ის ვიცე-პრეზიდენტს იულია ბოილს, რედაქციის დირექტორს, ემი კოლჩაკს და მის მოადგილეს დარენ სმითს – ყველას, ვინც ამ ხნის განმავლობაში მხარს მიჭერდა და მენდობოდა და, რაც მთავარია, ვინც ზრუნავს, რომ ქართველებს National Geographic-ის მშობლიურ ენაზე კითხვის საშუალება გვქონდეს.
ასევე, განსაკუთრებული მადლობა მინდა გადავუხადო ქართულ გუნდს თავდადებისთვის, პროფესიონალიზმისთვის, პერფექციონიზმისა და ყვითელი ჩარჩოს უპირობო სიყვარულისთვის, რწმენისთვის, რომელიც გვაერთიანებს და გვაძლევს ენერგიას ვიმოძრაოთ დასახული მიზნისკენ, რადგან ჩვენ ნამდვილად გვჯერა, რომ მეცნიერების, კვლევისა და თხრობის ძალას სამყაროს შეცვლა შეუძლია. დარწმუნებული ვარ, რომ ეს გუნდი კიდევ ბევრჯერ მისცემს თავის ერთგულ მკითხველს სიამაყის საბაბს.
მე კი წარმოგიდგენთ 2023 წლის პირველ ნომერს, რომელიც დღეგრძელობასა და ზღაპრების ჯადოსნურ სამყაროს ეძღვნება.
თუმცა, როგორც ყველა ჯადოსნურ ზღაპარს, ჩემს შვიდწლიან თავგადასავალსაც აქვს დასასრული. სწორედ ამ ნომრით და რწმენით, რომ დიდებულ ამბებს შესწევთ უნარი შეცვალონ ჩვენი წარმოდგენა სამყაროზე და ჩვენს როლზე ამ სამყაროში, გემშვიდობებით, როგორც ჟურნალის მთავარი რედაქტორი. მომდევნო თვიდან მეც თქვენთან ერთად დაველოდები ყოველ ახალ ნომერს, როგორც – მკითხველი.
გილოცავთ ახალ წელს, სანუკვარი ოცნებების ასრულებას გისურვებთ!
გმადლობთ, რომ კითხულობთ National Geographic Magazine – საქართველოს.
ნათია ხულუზაური, National Geographic – საქართველოს მთავარი რედაქტორი
