ჩემი ხავერდოვანი არდადეგები
რაც ფოტოგრაფი გავხდი, შვებულება აღარ მქონია. წელს, რიგით მეშვიდე ზაფხულს,
გადავწყვიტე სრულფასოვნად დამესვენა.


ჩემი ხავერდოვანი არდადეგები
რაც ფოტოგრაფი გავხდი, შვებულება აღარ მქონია. წელს, რიგით მეშვიდე ზაფხულს, გადავწყვიტე სრულფასოვნად დამესვენა.
აი ნანატრი დღეც დადგა და გავეშურე აჭარაში. ბათუმში შესვლისთანავე მივხვდი, რომ წელს ურბანული კადრები უფრო მეტი მექნებოდა, ვიდრე ზღვის ფოტოები, რადგან ყოველ ჩასვლაზე ქალაქი უფრო და უფრო მიცოცავს ზღვისკენ, მთისკენ თუ ცისკენ. ვიღაცისთვის ეს ქაოსია, ვიღაცისთვის – პროგრესი. ჩემთვის ეს ახალი კადრები და ახალი ემოციებია.

მიუხედავად იმისა, რომ უკვე სექტემბერი იყო, ზღვაზე ძალიან ბევრი ხალხი დამხვდა და მივხვდი, რომ ეგრეთ წოდებული „ხავერდოვანი სეზონი“ არც ისე ხავერდოვანი იქნებოდა.
ამინდები ძალიან კარგი დამემთხვა, აი ისეთი, აჭარაში რომ იშვითად იცის – ბევრი მზე და ცოტა ღრუბელი… კვარიათში დავბინავდი, სასტუმროში ხედით ბათუმზე, ღამღამობით ახალი ცათამბჯენების ცქერა რომ შემძლებოდა და კარგადაც მოვიქეცი – სწორედ აქედან გადავიღე ღამის ბათუმის რამდენიმე საინტერესო კადრი.


(მარცხნივ) როგორც წესი, ადამიანისა და ბუნების თანაცხოვრება ძალიან მკვეთრ ვიზუალურ კონტრასტს ქმნის; ეს არის მკაფიო სასაზღვრო ზოლი მიწასა და ბეტონს შორის თუ ხეებსა და კორპუსებს შორის. დრონის საშუალებით, რომელსაც მე ჩემს „ჩიტის თვალს“ ვეძახი, ძალიან კარგად შეიძლება ამ კონტრასტის დანახვა. ეს ფოტოც სწორედ ამ კონტრასტული თანაცხოვრების მკაფიო მაგალითია: ერთ მხარეს ბათუმის გამწვანებული, თითქმის ცარიელი ბულვარი, აქეთ კი – უამრავი მანქანა ერთ-ერთი სავაჭრო ცენტრის მანქანების სადგომზე. (მარჯვნივ) უკანასკნელ წლებში ბათუმში საცხოვრებელ ბინებზე მოთხოვნა გაიზარდა, რაც მყისიერად აისახა ქალაქის ურბანულ განვითარებაზე და უამრავი მაღალსართულიანი საცხოვრებელი კორპუსი აშენდა ზღვის პირველ და მეორე ზოლებში. ამ კორპუსებიდან ფანტასტიკური პანორამული ხედები იშლება ზღვისკენ. თუმცა, მედალს ყოველთვის მეორე მხარეც აქვს და ქაოტურმა მშენებლობამ მრავალი პრობლემა წარმოშვა ქალაქში.
შავი ზღვა ძველებურად მუქი ლურჯია და სარფისკენ უფრო და უფრო ზურმუხტისფერდება. დღისით ზღვაზე ჩავდიოდი და ვცდილობდი, რაღაც ახალი მენახა. მაგალითად, გადავწყვიტე, რომ პლაჟის ფოტოები მხოლოდ დრონით გადამეღო და არა ფოტოაპარატით – ვფიქრობ, გამომივიდა კიდეც.
ამასობაში ჩემი სამკვირიანი „შვებულება“ დასასრულს მიუახლოვდა, ამინდებიც აირია და დედაქალაქისკენ გამოვეშურე.
