მინიმუმ 14 000 წელია, რაც ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ. ამ კონტექსტში კი თოთხმეტი ჩემთვის განსაკუთრებული რიცხვია. ზუსტად ამდენი წლის იყო ჩემი ბოლო ძაღლი, რომელიც სიბერით, მშვიდად დაიღუპა ჩემს ხელში. თოთხმეტი და თოთხმეტი ათასი განუყრელი წელი ჩემთან – პირველი, როგორც სახეობასთან და მეორე, როგორც ინდივიდთან. ძნელია, რამე განსაკუთრებული ვთქვა ძაღლზე და იმ ბედნიერებაზე, რომელიც მასთან გატარებულ ყოველ წუთს მოაქვს ჩვენთვის და იმ ტკივილზე, რომელსაც მისი წასვლით განვიცდით. ამიტომ, სენტიმენტებს თავს დავანებებ და თქვენს ყურადღებას მიმდინარე ნომრის მაიკლ პატერნიტის ძირითად სტატიას მივაპყრობ. სტატია ტრადიციულად, უხვადაა ილუსტრირებული ადამ ფერგიუსონის დრამატული ფოტოებით.
ჯარისკაცსა და ძაღლს შორის სიყვარული არ უნდა დამყარდეს – ამას მკაცრად იცავს ნებისმიერი ქვეყნის შეიარაღებული ძალების პროტოკოლი. ლოგიკურიცაა, გამნაღმველი ძაღლები ყოველდღიურად იღუპებიან ათასობით ადამიანის გადასარჩენად. თუ საქმეში ემოცია ჩართე, ნებისმიერი ჯარისკაცი, რომელსაც ნაღმიან ველზე ძაღლი გაჰყავს, მწყობრიდან გამოვა.
ყოველი ძაღლი განსაკუთრებული და ზოგჯერ საკმაოდ უცნაური ცალკე სამყაროა.
მაგრამ არის გამონაკლისიც, როდესაც შენ ფეთქდები ნაღმზე და მძიმედ დაჭრილს შენი თანამებრძოლი წამითაც არ გტოვებს. მაშინ ხვდები, რომ ყველა პროტოკოლი ამქვეყნად უფასურდება და გრძნობ, თურმე როგორ ხელოვნურად იხშობდი და არ აცნობიერებდი იმ უზარმაზარ გრძნობას, რომელიც ამ ცხოველის მიმართ მასთან მუშაობის დროს გაგჩენია.
და აქ იწყება ოდისეა… ოღონდ ოდნავ ამოყირავებული. ძლივს გადარჩენილს სახლში გიშვებენ და მეგობრობას მკაცრი პროტოკოლი ხლეჩს – თანამებრძოლს არ გატანენ. შენ ზიხარ, იბრძვი მის დასაბრუნებლად და პენელოპესავით ყოველ ღამე თავიდან იწყებ საქმეს, იმ განსხვავებით, რომ ნაქსოვს კი არ არღვევ, არამედ წერ წერილებს, თხოვნებს, მუდარას და სავარძელს მიჯაჭვული ელი, ელი და ელი… ბოლოს და ბოლოს რას ითხოვ ამისთანას? მხოლოდ მეგობრის დაბრუნებას. მეგობრის, რომელიც არც მეტი, არც ნაკლები 14 000 წელი შენ გვერდით იყო და 14 000 წელი ზუსტად ისევე გიშრობდა სისხლს ან გახარებდა, როგორც შენივე სახეობის ორფეხა ძმაკაცი.
