ცვლილება, per se.

ყოველთვის მაინტერესებდა და მაინტერესებს ცვლილება, როგორც ფენომენი. ნებისმიერ კონტექსტში და ნებისმიერ „დონეზე”, იქნება ეს გლობალური – მეტეორის ჩამოვარდნა დედამიწაზე, რომელიც ანგრევს მანამდე გამეფებული სიცოცხლის გვარობას და დასაბამს აძლევს სხვა სახის მოწყობას, იქნება ეს ევოლუციური – მაგალითად, ერთი სახეობიდან მეორის წარმოშობა, გეოპოლიტიკური – ერთი სახელმწიფოს ნგრევას, რომელიც წარმოშობს ახალ სახელმწიფოებს და ახალ რეალობებს, თუ ცვლილება ადამიანის სულში, რომელიც მისთვის ახალ მრწამსებსა და ღირებულებებს ადგენს. იქ, სადაც ჩვენ ხელგვეწიფება ცვლილება, ყოველთვის არის ბრძოლა – გინდა შენს სულში, გინდა შენს სოციუმში. ამას გამბედაობა უნდა, რადგან ყველა ფუნდამენტური ცვლილება პარადიგმის წანაცვლებისკენაა მიმართული – ეს კი, შენს სოციუმს, უმეტესწილად, არ მოსწონს. ერთია გამბედაობა, მაგრამ მეორეა დაწყებული საქმის ბოლომდე მიყვანა. ვიცით, რომ ცვლილებებს მებრძოლები ეწირებიან – კონსერვატორული გარემო, ხანდახან, მათ უბრალოდ სპობს. თუმცა, ხშირად ეს ფაქტორიც კი ხდება ხოლმე ცვლილების შეუქცევადობის განმაპირობებელი. მაგალითისთვის მაჰათმა განდი ან მარტინ ლუთერ კინგიც იკმარებს.

პაპი ფრანცისკე, როგორც ჩანს, ცვლილებაზეა ორიენტირებული. მისი გამბედაობა უდავოდ სახეზეა, მაგრამ ეყოფა ძალა ბოლომდე მიიყვანოს დაწყებული? ის ხომ სამყაროში ერთ-ერთი ყველაზე კარგად ორგანიზებული და ულევი ფულადი რესურსის მქონე ორგანიზაციისა და ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი, კონსერვატორული, „მინი”, მაგრამ მაინც სახელმწიფოს შეცვლას ცდილობს. ფაქტობრივად, იგი მსოფლიოს შეცვლას ცდილობს. სწორედ ამაზეა ამ ნომრის ძირითადი სტატია (ავტორი – რობერტ დრეიპერი, ფოტოგრაფი – დეივ იოდერი). 

ამ სტატიას უნდა ვუმადლოდე, რომ ბევრ საინტერესო ადამიანთან მომიხდა მუშაობა, რადგან გვინდოდა პატარა თანმხლები ამბავიც მოგვეთხრო ქართველ კათოლიკეებზე. ადამიანებზე, რომლებიც თვლიან, რომ მათი საწუხარი „დიდი და ძლევამოსილი პატრონის” – ვატიკანის პოლიტიკურ რუკაზე პრაქტიკულად არ ჩანს. ლევან სუთიძემ მოგვიმზადა საინტერესო და, მე ვიტყოდი, საკამათო სტატია. ხოლო ფოტოები ჩვენი ჟურნალის „დებიუტანტმა” და უდავოდ ძალიან ნიჭიერმა ახალგაზრდა ფოტოგრაფმა გიორგი დარჩიაშვილმა გადაიღო.