ფალავნები

XIX საუკუნის მეორე ნახევარში სპარსეთში უძველეს ჭიდაობის სკოლებს შორის განსაკუთრებით გამოირჩეოდა თეირანის სკოლა ძველად სპარსეთში ფალავანთა მოსამზადებლად სპეციალური სკოლები – ზურხანები არსებობდა, სადაც სხვადასხვა ასაკისა და დონის ფალავნები ვარჯიშობდნენ.

მოჭიდავეთა ფიზიკური მომზადება კომპლექსურ ხასიათს ატარებდა. მასში ერთდროულად ბრძოლა, ძალოსნობა, ტანვარჯიში და აკრობატიკა იყო გაერთიანებული.

ვარჯიში მწვრთნელის გამამხნევებელი შეძახილებისა და დოლის რიტმის ფონზე მოთელვით იწყებოდა. წელს ზემოთ შიშველი, ტრადიციულ საჭიდაო სამოსში გამოწყობილი ფეხშიშველი ათლეტები თავდაპირველად უფრო მარტივ ვარჯიშებს ასრულებდნენ, მომზადების უკანასკნელი ეტაპი კი შედარებით რთულ ვარჯიშებს მოიცავდა, სადაც ღონიერი, გამოცდილი ფალავნები, ფიზიკური ფორმის გასაუმჯობესებლად რკინის მშვილდებს, დიდი ზომის ხის დაფებს, მძიმე ხელკეტებსა და გირებს იყენებდნენ.

ყველაზე მთავარი და გავრცელებული ვარჯიშის მეთოდი იყო საწვრთნელი ორთაბრძოლა, რომელიც მასწავლებლის უშუალო დაკვირვებითა და ხელმძღვანელობით მიმდინარეობდა. ასეთ ღია შეჯიბრებებს ხშირად მოწვეული სტუმრები ესწრებოდნენ. ისინი სანახაობაში გარკვეულ საფასურსაც იხდიდნენ. ჭიდაობა იმდენად პოპულარული იყო, რომ წარჩინებულთა ოჯახებს საკუთარი, კარის ფალავნები ჰყავდათ, რომელთა შერკინებებს ხშირად თავად შაჰი ესწრებოდა.

XIX საუკუნის მეორე ნახევარში სპარსეთში უძველეს ჭიდაობის სკოლებს შორის განსაკუთრებით გამორჩეული თეირანის სკოლა იყო, რომელსაც სპარსეთის ყაჯართა დინასტიის ერთ-ერთი მმართველი, შაჰი ნასერ ალ-დინი მფარველობდა. ყოველწლიურად, 21 მარტს, ნოვრუზის დღესასწაულზე, სპარსეთის შაჰების უშუალო პატრონაჟით, ჭიდაობის დღეები იმართებოდა, რომლებზედაც ფალავანთა შორის საუკეთესოს ავლენდნენ. გამარჯვებულს სპეციალური სამაჯურით აჯილდოებდნენ და ქვეყნის საუკეთესო ფალავნის ტიტულს ანიჭებდნენ.