გამოქვაბულის უკანასკნელი ადამიანები
უკუნ სიბნელეს მხოლოდ ცეცხლის ალი ანათებს. კლდე წვიმისგან გვიფარავს. თქეშია...
-
-
-
-
ბმული კოპირებულია
ის მომაკვდავი წევს გამოქვაბულში. ბანაკის კოცონთან მოკუნტულ ლიდია მაიუს ფართოდ გახელილ თვალებში სიკვდილის შიში ჩასდგომია; ახველებს, იკრუნჩხება და ყვირის. თხუთმეტიოდე წლის თუ იქნება. თვითონაც არ იცის რამდენისაა. სამი თვის წინ იმშობიარა, ბავშვი მოუკვდა; ჯგუფმა ჩვილის გვამი გამოქვაბულში დატოვა და თავის გზაზე წავიდა. პასუ აიო, ლიდიას ქმარი, მეუბნება, რომ ეს ჩვეულებრივი ამბავია, „როდესაც ავად ხდები ან გადარჩები, ან მოკვდები“.
უკუნ სიბნელეს მხოლოდ ცეცხლის ალი ანათებს. კლდე წვიმისგან გვიფარავს. თქეშია. წვიმის წვეთები ხმაურით ეცემა ჯუნგლის პალმებისა და გვიმრის უზარმაზარ ფოთლებს. პაპუა-ახალი გვინეის მთებში ყოველღამე კოკისპირულად წვიმს. ამიტომ მეაკამბუტის ხალხი თავშესაფარს კლდეებში ეძებს. მთებში მდებარე თავშესაფრები ბუნებრივი ციხესიმაგრეებია და მეაკამბუტის ხალხს უხსოვარი დროიდან იცავდა მტრისგან – ადამიანის თავებზე მონადირეებისგან, კანიბალებისა და საცოლეების გამტაცებლებისგან. დრო გავიდა, თაობები შეიცვალა. დღეს მტერი ისეთი მოძალადე აღარ არის, მაგრამ ისევ კლავს…
სრული ვერსია წაიკითხეთ აპრილის ნომერში.
