ლენონის მკვლელი, რომელსაც ჯიბეში ჯერომ სელინჯერის წიგნი „თამაში ჭვავის ყანაში” ედო, კლავს თავის კერპს, რადგან ამ წიგნის გმირივით „უფსკრულის პირას ვერ მიუსწრო, რომ გადაჩეხვას გადაერჩინა” და უკვე „უფსკრულში ჩავარდნილი” ლენონის გადარჩენას ცდილობს მისი მოკვლით. ერთი საკუთარ ჯანმრთელობას წირავს, მეორე თავისი ცხოვრების წლებს და ორივე მათგანი სხვადასხვა გზით ერწყმის სხვას. ერთის ქცევა კეთილია, მეორის ბოროტი, მაგრამ მიზანი ორივეს კეთილი აქვს.

„თუ გახსოვთ, ღმერთის საყვარელი ანგელოზი ლუციფერი იყო. ლუციფერი „სინათლის მომტანს”, ზოგიერთი ხელნაწერის მიხედვით კი „ცისკრის ვარსკვლავს” ნიშნავს. მან ავტორიტეტისადმი დაუმორჩილებლობის უკიდურესი ფორმა გამოავლინა – არ დაემორჩილა ღმერთს. ღმერთმა მთავარანგელოზი მიქაელი გაგზავნა მისი და სხვა დაცემული ანგელოზების სამოთხიდან გასაძევებლად. ასე რომ, ლუციფერი ეშვება ჯოჯოხეთში და ხდება სატანა, ეშმაკი და სამყაროში ჩნდება ბოროტება”. – ფრაგმენტი სტენფორდის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგის, ფილიპ ზიმბარდოს გამოსვლიდან.

ორგანულ ფსიქოპათიას თუ თანდაყოლილ ბოროტებას მივაწერთ, უსამართლო ბრალმდებლებიც აღმოვჩნდებით და, ამავდროულად, ბოროტების უმანკოების აღიარებაც მოგვიწევს. თუ ფსიქოპათს სხვანაირად მოქცევა არ შეუძლია, ის ისეთივე უცოდველია, როგორც ლომი, რომელიც ანტილოპას ესხმის თავს. და თუ ზოოპარკში გაზრდილი ლომი უკიდურესი დამშევისას საკუთარ მომვლელსაც შეჭამს, რომელიც მას იმდენად უყვარს, რამდენადაც შეიძლება მტაცებელს უყვარდეს ადამიანი, ის მაინც უცოდველი დარჩება.

ვრცლად იხილეთ National Geographic საქართველოს მარტის ნომერში.