"გემრიელის" მეცნიერება
ყველა ხერხემლიანს აქვს გემოვნების რეცეპტორები, რომლებიც ადამიანების რეცეპტორების მსგავსია, თუმცა მათი განლაგება, შესაძლოა, განსხვავებული იყოს
-
-
-
-
ბმული კოპირებულია
დედა ჩვილს ტკბილ საკვებს აძლევს. ბავშვს სახე უბრწყინდება, მაგრამ როცა პირველად აძლევენ მომწარო ბროკოლს, ჩვილი იმანჭება, თრთის, ლანგარს ხელს კრავს და ანიშნებს: “შეწყვიტეთ!”
ყველა ხერხემლიანს აქვს გემოვნების რეცეპტორები, რომლებიც ადამიანების რეცეპტორების მსგავსია, თუმცა მათი განლაგება, შესაძლოა, განსხვავებული იყოს. ადამიანის ენას სიტკბოს აღსაქმელად სულ ერთი-ორი ტიპის რეცეპტორი აქვს, სიმწარის კი – ორი ათეული.
დღეს, საკვებზე გადამეტებულმა ფიქრმა ბუმი გამოიწვია გემოს კვლევის სფეროში. აღმოჩნდა, რომ გემო ბევრად უფრო რთული შეგრძნებაა, ვიდრე მხედველობა.
არისტოტელემ გემოს შვიდი ძირითადი ტიპი დათვალა: მწარე, ტკბილი, მლაშე, მჟავე, მწკლარტე, ცხარე და უსიამოვნო. დღეს სპეციალისტთა უმეტესობა ხუთზე თანხმდება: ტკბილი, მლაშე, მჟავე, მწარე და უმამი (სანელებლების არატკბილი „გემოსურნელი“). ბოლო ხანებში კიდევ ექვსი ძირითადი გემოს არსებობა ივარაუდეს: ფიქრობენ, რომ ცხიმისა და კალციუმის გემო ენის რეცეპტორების მიერ აღიქმება, თუმცა კონსენსუსი ჯერ მიღწეული არაა.
საკმარისია მხოლოდ ენის რეცეპტორების არსებობა გემოს წარმოსაქმნელად? აღმოჩნდა, რომ სულაც არა…
სრული ვერსია წაიკითხეთ დეკემბრის ნომერში.
