იდგა მედეა დიდებულ ეტლზე, ვითარცა თბილი პართენიოსის ანდა ამნისეს მდინარე წყალში ტანდაბანილი ლეტოს ასული მიჰქრის ხანდახან ოქროს ეტლითა, ფურ-ირმები რომ შეუბამს ღმერთქალს, მიჰქრის, მიჰყვება ბორცვებს, გორაკებს, მიეშურება შორეულ მთებში, თავის ღვთაებრივ დღესასწაულზე რომ ეძღვნას ჰეკატომბები. აპოლონიოს როდოსელი, „არგონავტიკა”, III, 874-880

საფრანგეთში თანამედროვე ცეკვის განვითარებაში უმნიშვნელოვანესი როლი ითამაშა 1969 წელს ქალაქ ბანოლეში ცეკვის საერთაშორისო კონკურსის დაარსებამ. ამ კონკურსს უნდა გამოევლინა ნიჭიერი ქორეოგრაფები და მოცეკვავეები, ის ახალგაზრდა ხელოვანები, რომლებსაც, კონკურსის დამფუძნებლის, ჟაკ შორანის სიტყვებით, სურდათ, კლასიკური ბალეტის საზღვრებს გასცდენოდნენ და რაღაც ახალი, მისგან განსხვავებული შეექმნათ. მათ შორის იყო 28 წლის ანჟელენ პრელჟოკაჟი

გასული საუკუნის 70-იან წლებში წარმოქმნილ თანამედროვე ცეკვას „ახალი ფრანგული ცეკვა“ ეწოდა. მოძრაობაში გადატრიალება მოხდა. თანამედროვე გმირი გამუდმებით მიწაზე ეცემა მაშინ, როდესაც კლასიკურ ბალეტში მოცეკვავეები ზეცისკენ მიილტვოდნენ. თანამედროვე ცეკვაში ყველაფერი მისაღებია – ფეხის წვერებზე არცეკვა თუ ცეკვა, ცირკის აკრობატებისა თუ იაპონური ბუტოს, ჰიპ-ჰოპისა თუ ფლამენკოს მოძრაობებით შთაგონებაც და ამ მოძრაობების გამოყენებაც. თანდათან, გარდატეხა მოხდა სხეულთან დამოკიდებულებაში.

აღსანიშნავია, რომ თავად ქორეოგრაფებს მრავალფეროვანი, არატრადიციული განათლება ჰქონდათ მიღებული. პრელჟოკაჟი ჯერ კლასიკური ბალეტის სკოლაში სწავლობდა, შემდეგ თანამედროვე ცეკვას ეუფლებოდა. 1980 წელს ნიუ-იორკში პოსტმოდერნისტი ქორეოგრაფის, მერს კანინგემის მოწაფე იყო. იაპონიაში ნოს თეატრს ეცნობოდა, საკუთარი ქორეოგრაფიების შექმნამდე კი ფრანგი დომინიკ ბაგუეს კომპანიაში ცეკვავდა.

პირველად 1993 წელს სწორედ უკვე არსებული ბალეტების თავიდან დასადგმელად მიიწვიეს ანჟელენ პრელჟოკაჟი პარიზის ნაციონალურ ოპერაში. ამას მოჰყვა ამავე სცენაზე უკვე საკუთარი ბალეტების დადგმა. ერთ-ერთი მათგანია „მედეას სიზმარი“, რომელიც 2004 წელს დაიდგა. პრელჟოკაჟმა თავად შეაჩერა არჩევანი უძველესი ბერძნული თქმულების, არგონავტების მითის (ძვ.წ. II ათასწლეულის პირველ ნახევარში უნდა იყოს შექმნილი) ორი მთავარი გმირის, კოლხი მედეასა და ბერძენი იასონის სიყვარულის დასასრულის ამბავზე და ამ ამბის ევრიპიდესეულ ვერსიაზე.

მედეას ფენომენში ჩაწვდომა არაერთი ქორეოგრაფის შემოქმედების საზომად მიიჩნევა. ამ თემაზე შექმნილი რამდენიმე ბალეტი ცეკვის და, ზოგადად, ხელოვნების ისტორიაში შევიდა.

სრული ვერსია წაიკითხეთ ივლისის ნომერში.

ხა­თუ­ნა მზა­რე­ლუა ხელოვნების სფეროში მოღვაწე ჟურნალისტი და თანამედროვე ევროპული ცეკვის მკვლევარია. რამდენიმე წელია მას მიჰყავს საჯარო ლექ­ცი­ე­ბის ციკ­ლი თე­მა­ზე – „ერთი და მრა­ვალსა­ხო­ვა­ნი ევ­რო­პა XX სა­უ­კუ­ნი­სა და XXI სა­უ­კუ­ნის და­საწყი­სის ცეკ­ვის ფონ­ზე“. ამ ციკ­ლის ფარ­გ­ლებ­ში იგი თა­ნამ­შ­რომ­ლობს ცნო­ბილ ევ­რო­პელ და ამე­რიკელ ქო­რე­ოგ­რა­ფებ­თან, ასე­ვე ევ­რო­პის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რებ­თან, რომ­ლე­ბიც მას აწ­ვ­დი­ან ექ­სკ­ლუ­ზი­ურ ვი­დეო და ფო­ტომა­სა­ლებს.