შარშან, ნოემბერში საღამოს ახალ ამბებში, რიკ მედინამ ტროტუარზე დაგდებული გვამი დაინახა და მიხვდა, ეს ერიკარდო იყო, მისი 23 წლის ვაჟი. მიუხედავად იმისა, რომ მსხვერპლი ტელეკამერებისკენ ზურგით იწვა, მამამ იცნო.

მეორე დღეს, 26 წლის ჯოი ძმის ამოსაცნობად მორგში მივიდა. იატაკზე რვა ცხედარი ჩაემწკრივებინათ. ერიკარდოს ზედ ედო მუყაოს ნაჭერი წარწერით: „ნარკომოვაჭრე“. მამა ირწმუნება, რომ მისი ვაჟი არასდროს გაჰკარებია ნარკოტიკებს; ჯოი ამბობს, ხანდახან მოიხმარდაო. როგორც არ უნდა იყოს, მკვლელებმა სათანადო კვლევის გარეშე გამოუტანეს განაჩენი.

ბოლო თვეების განმავლობაში, მედინას მსგავსი უბედურება ათას ფილიპინურ ოჯახს დაატყდა თავს. ეს ყველაფერი კი მას შემდეგ დაიწყო, რაც როდრიგო დუტერტემ, პოპულისტური პროტესტის აგორების შედეგად, 2016 წლის მაისის საპრეზიდენტო არჩევნებში გაიმარჯვა. მან მრავალ სხვა დაპირებასთან ერთად, ნარკოდილერების დახოცვისა და დანაშაულის აღკვეთის პირობაც დადო. პოლიციის მონაცემებით, დუტერტეს გაპრეზიდენტებიდან პირველ ექვს თვეში, სულ ცოტა 2000 ადამიანი მოკლა პოლიციამ და 4000 – უცნობმა ვიჯილანტეებმა (დანაშაულთან მებრძოლმა ჩვეულებრივმა მოქალაქეებმა).

ამ მოვლენების გამო, სამგლოვიარო რიტუალები ფილიპინელების ყოფის სულ უფრო ჩვეული ნაწილი ხდება. რიტუალებმა, რომელთა მიზანი ოჯახის თანაგრძნობა და ადამიანებს შორის კავშირების გამყარებაა, ახალი დატვირთვა შეიძინა: სამართლის ძიება მათთვის, ვისთვისაც გამაოგნებელი და მიუღებელია მკვლელების დაუსჯელობა.

პანაშვიდი შვიდიდან ათ დღემდე გრძელდება. მიცვალებულს მარტო არასდროს ტოვებენ. კუბოს თავზე წიწილებს სვამენ და მარცვლებს უყრიან – მკვლელის გონებას უკაკუნებენ, იმედი აქვთ, რომ სინდისს გაუღვიძებენ, სიკვდილის ციკლის დასასრულებლად კი ქოთანს ამტვრევენ. მიცვალებულს საიქიოში უამრავ პირად ნივთს ატანენ. როცა კუბო სახლიდან გამოაქვთ, სამჯერ დაატრიალებენ და სასაფლაომდე მონეტებს ყრიან, იმქვეყნად გამგზავრების საფასურად.

ოჯახის წევრები, შეიძლება, „პარამდამსაც“ ელოდონ – გარდაცვლილის სულის სტუმრობას. პარამდამი განსაკუთრებით საჭიროა, როცა სიკვდილი უეცარი და გაურკვეველია.

დაკრძალვის წინა ღამეს, ერიკარდოს დამ თქვა, რომ სიზმარში მომღიმარი ძმა გამოეცხადა. ჯოიმ შვება იგრძნო, რადგან ერიკარდო გაბრაზებული არ იყო, ამიტომ მისი სული, შურისძიების წყურვილით აღვსილი, არ დარჩებოდა ამქვეყნად. „ის ასეთი იყო, – მითხრა მან, – ყოველთვის მარტივად უყურებდა ყველაფერს“.

თუმცა ჯოის კიდევ ერთი დაუოკებელი სურვილი აქვს. „მინდა, მისი მკვლელობის ღამე მესიზმროს, მკვლელს დანა ჩავარტყა და ჩემი ძმა დავიცვა“.

დახოცილთა ოჯახის წევრებს მხოლოდ სიზმარში შურისძიებით აღდგენილი სამართლიანობის იმედიღა დარჩათ ქვეყანაში, სადაც ჯერჯერობით მხოლოდ რამდენიმე მკვლელია დაპატიმრებული.

სრული ვერსია წაიკითხეთ ივნისის ნომერში.