თბილისის გარეუბნის ერთ-ერთ საჯარო სკოლაში ზარი ირეკება, ყველა სართულზე ხმის გამაძლიერებელში შაკირას ძველი ჰიტი „ვაკავაკა” უეცრად წყდება. დერეფნებში ხმაურიანი, ქაოსურად მოძრავი ერთიანი მასა ნელ-ნელა იშლება. მოსწავლეები მოხერხებით (ზოგიც უხეშად) იკვალავენ გზას კლასებისაკენ და ვიწრო შესასვლელებში უჩინარდებიან. დერეფნის ბოლოს გოგო დგას, იასამნისფერი ქუდიდან ჩამოშლილი წითური თმით, შავ მანტოსა და შავ შარვალში, სქელძირიანი ბათინკებით“. ჩემკენ იყურება. ვხვდები, ის არი, ვისთანაც მოვედი. ფერმკრთალია. თვალის კონტური შავი ფანქრის სქელი ფენით აქვს დაფარული. სისხლივით წითელი ტუჩსაცხი უსვია. სკოლის დერეფნებში მოსეირნე გოგონებისგან იოლად გამოარჩევ. ეს თავადაც კარგად იცის. „პინგვინებივით არიან, – ამბობს ამრეზით, – აქ ყველა ერთმანეთს ჰგავს, საუბრის მანერა, გემოვნება – ერთნაირი აქვთ. სკოლაში ვიხუთები ხოლმე“.

• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

მინაწერის გახსნა

სკოლაში მიმი საშუალოზე დაბალი, სიმპათიური გოგოა. მაკიაჟის გარეშე ინფანტილური იერი აქვს. ის, მალე ცხრამეტის გახდება. თავს თავიდანვე „ნეფორმალად“ მაცნობს. საბჭოთა კავშირის დროინდელი ეს კოლექტიური სახელი დღეს ისევ აქტუალურია. ადრე „ნეფორმალები” სხვადასხვა სუბკულტურული ჯგუფის წევრები იყვნენ. საბჭოთა მოქალაქეებისთვის ნეფორმალები „საშიში“ უცხოები იყვნენ, ვისაც საერთო წესრიგში დესტრუქცია და ქაოსი შეჰქონდათ…

სრული ვერსია წაიკითხეთ ივნისის ნომერში.