კამუფლაჟის ოსტატი არსებები

ჩხირულები ფლორას ისე ერწყმიან, რომ ფაქტობრივად უჩინარები არიან. ეს გადარჩენის ეფექტური სტრატეგიაა: მტაცებლები ყურადღებას არ აქცევენ იმას, რაც მცენარეს ჰგავს.

როგორც მცენარეულობას, არც ჩხირულებს ახასიათებთ ბევრი მოძრაობა, ამბობს ენტომოლოგი თის ბიუშერი. ისინი პოულობენ ეკოლოგიურ ნიშას, სადაც რესურსებისთვის შეჯიბრება არ უწევთ და დროთა განმავლობაში ერგებიან გარემოს. ეს ფოთლისებური მწერები მშრალ ჰაბიტატებში უფრო ყავისფრები არიან, ტროპიკულ ჯუნგლებში კი – მწვანეები.

Pulchriphyllium giganteum (3) მალაიზიური ჩხირულები თავდაპირველად მოწითალო-მოყავისფრო შეფერილობის არიან, თუმცა ფოთლებით გამოკვების შემდეგ მწვანდებიან.

Heteropteryx dilatata (4) ზრდასრული ინდივიდები ყავისფერი ან მწვანე შეფერილობით ჯუნგლების გარემოს ადვილად ერწყმიან.

კამუფლაჟი ჩხირულების ცხოვრების ყველა სტადიის ნაწილია. გიგანტური ეკლიანი ჩხირულა (Extatosoma tiaratum) ზრდასრულობაში დაჭმუჭნილ ფოთლებს ჰბაძავს, მისი ნიმფა თავდაპირველად ჭიანჭველას, შემდეგ კი ხის ქერქს წააგავს, ხოლო კვერცხი – მცენარის თესლს. ამ მწერის კვერცხები ჭიანჭველა-ობობებს თავიანთ ბუდეებში მიაქვთ და მხოლოდ კვერცხის საკვები ნივთიერებებით მდიდარი ამობურცული თავაკით იკვებებიან. ჩხირულები გამოჩეკისთანავე თავიანთ მეურვე ჭიანჭველა-ობობებს ჰგვანან, ამიტომ მტაცებლები არ ეკარებიან; შემდეგ ხეზე ძრომიალს იწყებენ და ქერქს ემსგავსებიან. ხის კენწეროებზე ფოთლებს ერწყმიან. ეს სასიცოცხლო ციკლი მათი ეკოსისტემის შესახებ გვიამბობს. ჩხირულების კვერცხების უმრავლესობა მცენარის თესლს ჰგავს. მაგალითად, ინდონეზიაში Phyllium letiranti-ის (1) კვერცხი ტროპიკული ინდური კოკცინიის თესლებს წააგავს. კვერცხის გადარჩენის ალბათობას სხვა თვისებებიც ზრდის, ამბობს ბიუშერი. მათ გამაგრებულ ქიტინოვან გარსს ტენიანობის და რადიაციის რეგულირება შეუძლია, პრიალა შავი ლაქები კი თერმორეგულაციას შეიძლება უწყობდეს ხელს. Orestes draegeri-ის (2) კვერცხებს პატარა კაუჭიანი ბუსუსები აქვთ, რის მეშვეობითაც ზედაპირს „ფხრიწივით“ ეკრობიან. იაპონიის კუნძულებზე გავრცელებულ Ramulus mikado-ს ფრინველები ჭამენ, თუმცა დედებში არსებული კვერცხების ნაწილი მაინც ახერხებს გადარჩენას.