კოლხი მედეა

არგონავტების შესახებ ბერძნული მითი, სავარაუდოდ, ძვ.წ. II ათასწლეულის პირველ ნახევარში უნდა იყოს შექმნილი. მისი შინაარსი ნებისმიერმა ქართველმა იცის – ბერძენმა გმირებმა იასონის მეთაურობით განახორციელეს რთული და სახიფათო მოგზაურობა, რათა კოლხეთის სამეფოში ჩამოეღწიათ, ოქროს საწმისი მოეპოვებინათ და უკან, საბერძნეთში დაბრუნებულიყვნენ. ლეგენდარულ კოლხეთს (დღევანდელი დას. საქართველო), მითის თანახმად, მზის ღმერთი ჰელიოსის ვაჟი, ძლევამოსილი აიეტი მართავდა, მისი გრძნეული ასული მედეა კი ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი ქალის სახეა, რომელიც კაცობრიობის ისტორიაში შექმნილა.

მედეას მიმართ ინტერესი არც ერთ ეპოქაში განელებულა და ის მუდმივად იყო და არის მსოფლიოს მწერლების, მხატვრების, მოქანდაკეების, მუსიკოსებისა თუ სხვათა მუზა.

მედეას მიმართ ინტერესი არც ერთ ეპოქაში განელებულა, ის მუდმივად იყო და არის ხელოვანთა მუზა.

ყველას თავისი მედეა ჰყავს. ქართველებს მედეას მიმართ თითქოს გაორებული დამოკიდებულება გვაქვს – თან გვეამაყება და თან გვაშინებს ეს ძლიერი ქალი.  ჩემი მედეა ოთარ ჭილაძისეული (რომანი „გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა”) თაფლისფერთმიანი ნაზი ქალწულია, არც მაინცდამაინც ლამაზი რომ ეთქმოდა და არც მაინცდამაინც უშნო. მას არაბუნებრივად მშვიდი და სრულყოფილი ხელები ჰქონდა, რომლებიც ერთდროულად მშვენიერნიც იყვნენ და საშიშნიც. იგი ღვთაების კუთვნილება იყო და თანატოლებთან ერთად თამაშობდა დარიაჩანგის ბაღში მანამ, სანამ ის სამყარო არ მოიხმობდა, სადაც მისთვის უცხო და გაუგებარ გრძნობებსა და მოვლენებში უნდა გაეკვლია გზა. 

ამ ნომერში ჩვენი ავტორი და თანამედროვე ცეკვის მკვლევარი ხათუნა მზარელუა კოლხი მედეას იმ სახეების შესახებ მოგითხრობთ, რომლებიც სხვადასხვა დროს შექმნეს ქორეოგრაფებმა და მოცეკვავეებმა.