მამა და ვაჟი

ბულგარელი ფოტოგრაფი მამებისა და შვილების ემოციურ კავშირს აღბეჭდავს. 

როგორც ორი მოზარდი ბიჭის მამა, უკვე ვხვდები, რამდენად სწრაფად დადგება ის დღე, როდესაც სკოლისკენ მიმავალ გზაზე მათ ჩემთვის ხელის ჩაკიდება აღარ დასჭირდებათ. ამ ფიქრით შთაგონებულმა, თავდაპირველად ჩემი 95 წლის პაპისა და მამის ხელიხელჩაკიდებული ფოტოს გადაღება გადავწყვიტე. მალე ჩემი ეს ჩანაფიქრი რაღაც ბევრად უფრო დიდ პროექტში გადაიზარდა, ვიდრე წარმოვიდგენდი.

პანდემიის დაწყებისთანავე გადავწყვიტეთ, პაპაჩემის უსაფრთხოებაზე გვეზრუნა, ასე რომ თითქმის ერთი წელი აღარ გვინახავს ერთმანეთი. ამასობაში სხვა მამებისა და მათი ზრდასრული ვაჟების პორტრეტების გადაღება დავიწყე. იმ სამყაროში, სადაც ადამიანები სულ უფრო შორდებოდნენ ერთმანეთს, ხელის ჩაკიდება უსიტყვო ლოცვას დაემსგავსა; ის ხელახლა დაახლოების საშუალებად იქცა. ყოველი ახალი პორტრეტი ახალ საიდუმლოს ამჟღავნებდა; ნათელს ჰფენდა ისეთ ემოციებს, რომლებიც მამებისა და ვაჟების ურთიერთობაში ხშირად მიძინებულია. ფოტოკამერის წინ მდგარი მონაწილეები წლების – ხანდახან ათწლეულების – განმავლობაში პირველად ჰკიდებდნენ ერთმანეთს ხელს. სიახლოვის ამ გზით გამოხატვა პროექტის მთავარ მიზნად იქცა, ფოტოები კი ამ მამაკაცებს შორის დიდი ხნის გამოუთქმელ სიყვარულზე მოწმობს.

• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

მინაწერის გახსნა

არსებობენ მამები, რომლებსაც სოციალური ნორმებისა თუ საკუთარი ემოციური ბარიერების გამო ამგვარი ემოციური და ფიზიკური სიახლოვე თავიანთ ვაჟებთან არასოდეს დაუმყარებიათ. როდესაც პროექტისთვის ხელის ჩაკიდებას ვთხოვთ, ისინი ხშირად გამოდიან კომფორტის ზონიდან და თავიანთი ურთიერთობის კომპლექსურ შრეებს გვიზიარებენ. ეს მძაფრი მომენტია, რომელსაც ზოგჯერ ყოყმანი და წინააღმდეგობაც კი ახლავს. მონაწილეობითი ფოტოგრაფიის ეს უჩვეულო ფორმა მამაშვილური ურთიერთობის მრავალ მნიშვნელოვან ასპექტს, ემოციურ სიმყიფეს და ინტერაქციისა თუ მიმღებლობის სხვადასხვა დონეს ამჟღავნებს.

აღნიშნული პროექტი საზღვრებს აფართოებს და საქართველო ამ ამბის უახლეს თავად იქცა. საქართველოში მოგზაურობა თავისთავად თავგადასავალი იყო, სადაც 7000 კმ დავფარე და 55 სხვადასხვა ადგილას 67 პორტრეტი აღვბეჭდე. თითოეული ფოტო თავის განსაკუთრებულ ამბავს გვიყვება. მონაწილეების მოძიება, რომლებიც ხელის ჩაკიდების ამ ფაქიზ აქტში ჩაერთვებოდნენ, გამოწვევა იყო, რაც ასახავს მამებისა და ვაჟების ურთიერთობის სირთულეებს რეგიონში, რომელსაც დიდი ისტორიული ძვრებითა და სოციალური ცვლილებებით სავსე წარსული გამოარჩევს. მიუხედავად იმისა, რომ კულტურული ნიუანსები და თანმდევი ემოციები ადგილმდებარეობის მიხედვით განსხვავდება, მამაშვილურ კავშირში ზოგი რამ მაინც უნივერსალური და უცვლელია. ამ პორტრეტებს მიღმა არსებული ამბების ინტერპრეტაციისთვის ღიად დატოვებით, პატივს ვცემ მონაწილეთა პირად მომენტებს და ამავე დროს, მნახველებსაც ვიწვევ, ფოტოებს თავად მიანიჭონ დამატებითი შინაარსი, რაც ყოველ ჩვენგანს კაცობრიობის ისტორიის ერთგვარ მთხრობლად აქცევს.