ლანდშაფტს სტატიკურ სივრცედ აღვიქვამთ, თუმცა ის მუდმივად იცვლება. ასეა ჩინეთის დიდი ვაკეც. იმპერიულიდან მაოისტურ ეპოქამდე თუ უკანასკნელ რეფორმების პერიოდში, ადამიანი გარემოს გაკონტროლებას ცდილობს. ამ ჭიდილის კვალს აქაური პეიზაჟი ატარებს.

მიმდინარე პროექტის პირველ ნაწილში, ჩინეთზე ქვანახშირის მრეწველობის გავლენას ვაკვირდებოდი. 2011 წლიდან მეორე ნაწილზე ვმუშაობ; ხუანხეს მივყვები და აღვბეჭდავ ეკონომიკის, პოლიტიკისა და გარემოსდაცვითი სტრატეგიის როლს ამ დაუსრულებელ ამბავში.

ჩინეთის მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილი, მძიმე მრეწველობა და სასოფლო-სამეურნეო მიწების 40% ჩინეთის დიდ ვაკეზეა თავმოყრილი. თუმცა, ქვეყნის წყლის მარაგის მხოლოდ 10%-ზე ნაკლები მოდის ამ რეგიონზე. წყლის განკარგვა მთავრობის საქმიანობის საკვანძო ნაწილია, რადგან, ქვეყნის მასშტაბის გათვალისწინებით, აქ განვითარებულ მოვლენებს გლობალური შედეგები მოჰყვება.

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

მინაწერის გახსნა

ჩინეთში უამრავი გარემოსდაცვითი რეგულაციაა, თუმცა საკითხი ნაკლებად პრიორიტეტულია და იშვიათად შედის ძალაში. სახელმწიფო მოხელეები მოკლევადიან ეკონომიკურ მოგებას გრძელვადიან ბუნებისდაცვით მიზნებზე წინ აყენებენ.

მინდა, გადმოვცე მდინარის სასიცოცხლო მნიშვნელობა კულტურასა თუ ისტორიაში და გაჩვენოთ, რატომ არის ის ეკონომიკური სიძლიერის საფუძველი. ხუანხე, რომელიც ათასწლეულების განმავლობაში სიცოცხლის წყაროა, თანამედროვე ჩინეთის აღზევების ბნელ მხარეს ააშკარავებს.

ამ ფაქიზ ლანდშაფტში დისონანსის ხაზგასმით, მინდა დაგანახოთ, რომ ჩვენი მატერიალური სურვილების ასრულება, გარემოსათვის დიდი ზიანის მიყენების ხარჯზე ხდება.“