მოგონების და ცვლილების შეხვედრა
დედამიწის მოსახლეობის თემას ფოტოგრაფები მათთვის კარგად ნაცნობი ქვეყნებიდან აშუქებენ.
ჩინეთი: ჯასტინმა შენიშნა, რომ საერთო კეთილდღეობის სახელით ხალხი ისევე ემხრობოდა კოვიდსაწინააღმდეგო წესებს, როგორც ერთ დროს ოჯახის ზომის შეზღუდვებს.
ევროპიდან ჩინეთში მგზავრობა მიყვარს. თუმცა შარშან, მივლინებით წასულს, დამცავი აღჭურვილობით შემოსილი აეროპორტის თანამშრომლების დანახვამ შემაშინა.
2022 წელს იქ 5 კვირით გავემართე, რათა აპრილის ნომერში გამოსაქვეყნებელი სტატია „რვა მილიარდის“ ფოტოები გადამეღო. ჩინეთის მკაცრი კოვიდსაწინააღმდეგო წესები საშუალებას აძლევდა მთავრობას, ჩაეკეტა ქალაქები და ნებისმიერი ინფიცირებული იზოლაციაში მოექცია. შედეგად, ჩემი პეკინისკენ მიმავალი რეისი სიანში გადამისამართდა. იქ ათი დღე ვიყავი იზოლირებული ოთახში, სადაც კამერა მითვალთვალებდა და კარის გაღების შემთხვევაში ხმამაღალი სიგნალი გამაფრთხილებდა.
გათავისუფლების შემდეგ უნდა დავრწმუნებულიყავი, რომ ჩემს ტელეფონში არსებული ელექტრონული ჯანდაცვის კოდი მწვანე იყო. ეს მოწმდებოდა თითქმის ყოველდღიური PCR-ტესტებით და სპეციალური აპლიკაციებით, რომლებიც ადგენდა ინფიცირებულ ადამიანთან ახლო კონტაქტს. კარანტინში რომ არ მოვხვედრილიყავი, ეპიდემიის კერებს გავურბოდი და ჩინეთის ტერიტორიაზე სწრაფად ვმოგზაურობდი.
1990-იან წლებში მატარებლის ბილეთების რიგში საათებს ვატარებდი, პეკინიდან შანხაიში მგზავრობას კი 24 საათი სჭირდებოდა. დღეს ბილეთების ტელეფონით შეძენას რამდენიმე წამი სჭირდება და ჩქაროსნული მატარებელი იმავე მანძილს 4 საათში ფარავს. თუმცა კოვიდის კონტროლმა ყველაფერი კვლავ შეაფერხა. ადგილზე ჩასულს გადაღებები ხშირად უეცარი კარანტინის გამო მხვდებოდა გადადებული.
მეგობრები და კოლეგები მატყობინებდნენ ვირუსის გავრცელების კერებს, რათა ამ ადგილებს მოვრიდებოდი. ტესტები ყოველთვის ნეგატიური იყო, თუმცა ერთ დღეს ჩემი სატელეფონო კოდი უეცრად გაწითლდა და წასვლა ვეღარსად შევძელი. ორ დღეში კოდი ყოველგვარი მიზეზის გარეშე კვლავ გამწვანდა.
1,4 მილიარდამდე ჩინელი ასეთი შეზღუდვებით ყოველდღე ცხოვრობდა და მათ მშვიდად უძლებდა. ჩემი ნაცნობების აზრით, ასეთი მსხვერპლის გაღება ღირდა საერთო კეთილდღეობისთვის. ეს მიმღებლობა წინა თაობის ერთშვილიანობის პოლიტიკისადმი მორჩილების მსგავსი იყო.
ჩემი სამუშაო დავასრულე და ევროპაში დავბრუნდი. კვირების შემდეგ ჩინეთში ხალხის მოთმინება ამოიწურა. უკმაყოფილებას ჩინეთის მთავრობამ PCR-ის კაბინების, ფერადი კოდების და საკარანტინე ცენტრების გაუქმებით უპასუხა. სამწლიანი ეროვნული იზოლაციის შემდეგ პეკინი ჯოგური იმუნიტეტის განვითარებაზე გადავიდა. როდესაც ჩემ მიერ გადაღებულ ადამიანებს დავუკავშირდი, ბევრი მათგანი ავად იყო ან ინფიცირებულ ნათესავს უვლიდა. – ჯასტინ ძინი
ნიგერია: შინ დაბრუნებულმა იაგაზემ აღმოაჩინა, რომ მშობლიურ ქალაქს ზრდა არ შეუწყვეტია.
სევდიანია, რომ სახლი ყოველთვის ერთ ადგილას არ რჩება. პატარა ვიყავი, სახლი რომ დავტოვე და გაცნობიერებული არ მქონდა, რომ ჩემს მშობლებს ის ნაქირავები ჰქონდათ. ჩემთვის ის სამუდამოდ ჩვენი იყო. ხშირად მესიზმრება, რომ ქალაქ აბაში ვარ, ჩვენს სამსაძინებლიან ბუნგალოში. მესიზმრება ეზო: პაპაია, რომელიც საკმარის ხილს არასოდეს ისხამდა; მანგოს ხე, რომლის ქვეშაც წვიმიანი სეზონის დროს ჩამოცვენილ მანგოებს ვაგროვებდით; მიწის ნაკვეთი, ჩვენი გაზრდილი კასავა და დიდი, მუდამ აყვავებული პლუმერია.
აბა სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნიგერიის კომერციული ცენტრია ბაზრობებით, ცუდი გზებით, ერთდროულად მოჩხუბარი და მომღიმარი ხალხით. იქ ხშირია ძალადობა. მახსოვს, როგორ ყვიროდა კაცი, რომელსაც ჩვენს ქუჩაზე სხვა კაცები სცემდნენ. როდესაც არეულობა დაიწყო, ქუჩაში დამწვარი სხეულების სუნი იდგა. ახალგაზრდა ბიჭები მანქანიდან გადმოკიდებულები იქნევდნენ მაჩეტეებს და პირობას დებდნენ, რომ უკანონობის წინააღმდეგ იბრძოლებდნენ. მაშინ ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდი, რომ ეს ყველაფერი ნიგერიის ნაწილი იყო.
თუმცა აბაში ასევე იყო მშვიდობიანი ქუჩები და ხის კიოსკები ტკბილეულით. საღამოები ნელი ნაბიჯით მოდიოდა. თითქოს დროს სურდა, რომ ყველასთვის ესიამოვნებინა. ბავშვობა ასეთ ქუჩაზე გავატარე.
ხშირად უსაფრთხო იყო ქუჩაში თამაში და ველოსიპედით რბოლების მოწყობა. ერთ ღამეს მთვარე იმდენად ანათებდა, რომ გარეთ გავიქეცით და ერთმანეთს ქუჩაში დავსდევდით. უფროსებიც გამოგვყვნენ და იცინოდნენ. გარშემო ვიყურებოდი და ვიცოდი, რომ ეს მომენტი არასოდეს დამავიწყდებოდა.
2005 წელს, 15 წლისამ სახლის დატოვებამდე თითები გავაყოლე კედლებს, ყველა ნაცნობ ბზარს. ჩემს კატებს ვაკოცე და ძაღლს ვუთხარი, რომ მალე დავბრუნდებოდი.
2012 წელს დაბრუნებულმა აღმოვაჩინე, რომ ჩემი ცხოველები უკვე დაიხოცნენ, ჩემი საყვარელი ბუნგალო იშლებოდა, პლუმერია კი აღარ ყვაოდა, ხოლო აბას ზრდა არ შეუწყვეტია და მასთან ერთად საბინადრო სივრცეებზე მოთხოვნაც იზრდებოდა.
ბოლოს, 2020 წელს, როდესაც აბაში ჩავედი, ჩვენი მეზობლების სახლები სკოლებად, ეკლესიებად, ღამის კლუბებად და სასტუმროებად დამხვდა გადაკეთებული. ერთ დროს მშვიდ ქუჩაზე ახლა მანქანების ნაკადი არ წყდებოდა. სახლის მეპატრონემ მამაჩემს ერთი წელიც მისცა ბუნგალოში დასარჩენად, პლუმერია კი მოჭრეს. – იაგაზე ემეზი