მოუთვინიერებელი ანტარქტიდა
აქ გეოგრაფიული ნიშნები და გრავიტაციული ძალები ერთიანდება და შედეგად მძლავრი კატაბატური ქარები წარმოიქმნება


მოუთვინიერებელი ანტარქტიდა
აქ გეოგრაფიული ნიშნები და გრავიტაციული ძალები ერთიანდება და შედეგად მძლავრი კატაბატური ქარები წარმოიქმნება
სტატიის ავტორი ფრედი უილკინსონი და ფოტოგრაფი კორი რიჩარდსი ანტარქტიდაში მაიკ ლიბეკის მთამსვლელთა ჯგუფს შეუერთდნენ. 40 წლის ლიბეკი, სერფერი და თავგადასავლების შეუპოვარი მაძიებელი, მსოფლიოს ათობით მთაზე პირველი ავიდა. „იქ ადრეც ვყოფილვარ, – ამბობს დედოფალ მოდის მიწის შესახებ, – იქაურობას კარგად ვიცნობ“. მათი გეგმა ასეთი იყო: დაეპყროთ იმდენი დაუპყრობელი მწვერვალი, რამდენსაც გაბედავდნენ.
მოგზაურობა ნოემბრის დასაწყისში რუსული კვლევითი სადგურის (ნოვოლაზარევსკაია) ახლოს ცისფერ ყინულიან ასაფრენ ზოლზე დაშვებით დაიწყეს.
ხუთი დღე იცდიდნენ. ბანაკს ქარიშხალი უტევდა. გუგუნი მიწისძვრას უფრო ჰგავდა, ვიდრე ქარის ხმას. „საშინელი ქარები აქამდეც მინახავს: ღამით ჰიმალაის მთებში მაღალი სიჩქარით მოძრავი სპირალური ჰაერის ნაკადების გრგვინვა და პატაგონიის გრიგალის საშინელი ღმუილი. ეს უარესია“ – იხსენებს უილკინსონი.
ქარისგან მიწა ირყეოდა. მათი ბანაკიდან 80 კილომეტრში პოლარული პლატოს კიდეა. აქ გეოგრაფიული ნიშნები და გრავიტაციული ძალები ერთიანდება და შედეგად მძლავრი კატაბატური ქარები წარმოიქმნება – ცივი ჰაერის მკვრივი ტალღები ქვემოთ მიიწევენ, მთათაშორის დერეფნებში, ისე როგორც ზვავი მიექანება ზღვისკენ.
შორეული ვოლთჰატის მთებით, მთების თვალწარმტაცი გრანიტის კალთებითა და წვეტებით შთაგონებულ ლიბეკისა და მის გუნდს სამი ძლიერი ემოცია ამოძრავებდა: „გატაცება, ოპტიმიზმი და სიხარული“.
სრული ვერსია წაიკითხეთ სექტემბრის ნომერში.