“მოვლენა ცხენი”

მე, როგორც ყველა ფათერაკიანი ბიჭი, სათავგადასავლო ფილმებზე გავიზარდე. ბავშვობიდან მიტაცებდა ინდიელებზე თეთრკანიანთა სასტიკი თავდასხმების ისტორიები. ჩემი თაობის ადამიანებს კარგად ემახსოვრებათ მაშინდელი მოძმე სოციალისტური ქვეყნებიდან შემოსული ფილმები (“ჩინგაჩჰუკი – დიდი გველი” და “ვინეტუ – ინჩუჩუნის ვაჟი”), რომლებმაც სრულიად დაიპყრეს ჩვენი გონება და, პირდაპირი მნიშვნელობით, ხეებზე გაგვიყვანეს.

თუმცა ამ ისტორიებში მე ყველაზე მეტად მაინც სხვა მუდმივი მთავარი გმირი – ცხენი – მხიბლავდა. 

სიყმაწვილეში თავად გამიტაცა სამოყვარულო ცხენოსნობამ და იყო პერიოდი, როდესაც თავლის სუნით გაჟღენთილი სახლში არ შევიშვებოდი. ჩემი აზრით, ცხენი ერთ-ერთი ყველაზე მისტიკური ცხოველია, ცხოველი – მაგნიტი! ერთხელ თუ ამხედრდი, შენი ცხოვრება სამუდამოდ შეიცვლება და გონებით სულ მასთან იქნები მიჯაჭვული.

განსაკუთრებული სიამოვნებით ვიმუშავე დევიდ კვამენის სტატიაზე „შეზრდილნი ცხენთან” და ერიკა ლარსენის მშვენიერმა ფოტოებმა განმიახლა ის ემოცია, რაც ასე მომაკლდა ახლა, როცა ჯირითის დრო აღარ მაქვს…  

ყველა ცხენოსანს კარგად ესმის, რატომ გრძნობენ მკვიდრი ამერიკელები ცხენთან ასეთ სიახლოვეს. დანარჩენები კი სტატიის კითხვისას მაინც მიხვდებიან, რომ “მოვლენა ცხენი” სულიერი მდგომარეობაა და მას მარტივად „სიყვარული” ჰქვია.