კენიაში და ზოგადად, მთელ აფრიკაში საწამლავს იყენებენ რამდენიმე მიზნით: ამ მეთოდით ხოცავენ საკვებად ვარგის მომცრო არსებებს (ასეთი საკვების ზეგავლენა ადამიანის ჯანმრთელობაზე გამოუკვლეველია); ბრაკონიერობენ სპილოებსა და მარტორქებზე მათი ეშვებისა თუ რქების მოსაპოვებლად; ჟლეტენ ცხოველებს მათი სხვადასხვა ნაწილის ტრადიციულ მედიცინაში გამოსაყენებლად. არის კიდევ ერთი ძალიან საწყენი მიზეზი, როდესაც საწამლავს მიმართავენ – ლომი თუ აფთარი ხოცავს შინაურ საქონელს ან სპილო აჩანაგებს კერძო საკუთრებას. შედეგად, ადამიანებსა და ველურ ცხოველთა შორის იწყება კონფლიქტი, ხოლო მოწამვლის საშუალება, როგორც წესი, პესტიციდებია, ისინი ხომ იაფი, ადვილად ხელმისაწვდომი და სასიკვდილოა.

მოწამვლა დიდი პრობლემაა და მისი მოგვარების გზისთვის ჯერ ვერ მიუგნიათ. მათი უმრავლესობა, ვინც კენიის ველური სამყაროს მონიტორინგში ჩართულა – ბიოლოგები თუ საკონსერვაციო ჯგუფები, თანხმდება ერთ საკითხზე, რომ მოწამვლის შემთხვევები, დიდი ალბათობით, გაიზრდება, რადგან ადამიანისა და ველური ბუნების კონფლიქტი სულ უფრო მეტად მწვავდება.

ნაკრძალები და პარკები – მასაი-მარა, ამბოსელი, ცავო – კენიის დაცული ტერიტორიები, „ალყაშია“. გზატკეცილები, სარკინიგზო ხაზები, ელექტროსადგურები და ელექტროგადამცემი ხაზები თუ მძიმე მრეწველობა, მაღალტექნოლოგიური ცენტრები და მზარდი ქალაქები უსწრაფესი ტემპით ფართოვდება. კენიის მოსახლეობა უკვე ისედაც ჭარბად მოიხმარს ადგილობრივ რესურსებს და ეს მაშინ, როდესაც 2050 წელზე გაკეთებული პროგნოზით ამ ქვეყნის მოსახლეობა გაორმაგება და 80-მილიონიან ნიშნულს გასცდება. ეს აგრარული ქვეყანა ფერმებითაა დაფარული და ცხოველთა სამიგრაციო დერეფნებს კვეთს. შედეგად, პარკების მიმდებარე მიწები უკვე უვარგისია ველურ ცხოველთა საბინადროდ. სპილოებსა და სხვა დიდი ზომის ცხოველებს ეს ზონები პარკებს შორის სამიგრაციოდ, საკვებისა და წყლის საძიებო სეზონური გადაადგილებისას თუ სამშობიაროდ სჭირდებათ. ასეთი ძლიერი ზეწოლა კი კატასტროფული შედეგების მომტანია.

სრული ვერსია წაიკითხეთ მარტის ნომერში.

ედვინ დობს ადრეც უთანამშრომლია National Geographic-თან. ჩარლი ჰამილტონ ჯეიმსი აშუქებს აფრიკისა და ამაზონის ბუნების დაცვის თემებს. ეს მისი მეშვიდე სტატიაა ჩვენს ჟურნალში.