საფეხბურთო ტრავმის შედეგად თიაქარი დაემართა და 18 წლის რასელ კლარკი მიხვდა, რომ სამხედრო სამსახურისთვის გამოუსადეგარი იყო, მაგრამ კანზასის ფერმაში დაბადებულ და გაზრდილ კლარკს მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, საკუთარი უფროსი ძმებისთვის მიებაძა და ომში წასულიყო. მან ფული შეაგროვა, ოპერაცია გაიკეთა და ჯარში ჩაეწერა.
1945 წლის დასაწყისში კლარკი ატლანტის ოკეანის ჩრდილო ნაწილში, საესკადრო ნაღმოსნის U.S.S. Farquhar-ის სამანქანო განყოფილებაში მუშაობდა. „იქ, ქვევით, საშინლად ცხელოდა და ყველაფერი ორთქლში იყო გახვეული. 100 გრადუსი (38 გრადუსი ცელსიუსით) იყო“, – იხსენებს 95 წლის კლარკი.
კლარკის თქმით, მას გაუმართლა, გემბანის ქვეშ რომ მოუწია ყოფნა. „ის ბიჭები მეცოდება, გემბანზე რომ იდგნენ და იყინებოდნენ“, – ამბობს იგი. მტერთან ერთ-ერთი შეტაკება გერმანიის კაპიტულაციის მომდევნო დღეს მოუწიათ. გერმანული წყალქვეშა ხომალდი, რომლის ეკიპაჟამდეც კაპიტულაციის შესახებ ინფორმაციამ ვერ მიაღწია, Farquhar-ს საბრძოლო დისტანციაზე უახლოვდებოდა.
„სხვა გზა არ გვქონდა, – ამბობს კლარკი, – ტორპედო ვესროლეთ“.
საწვავის თხელი ფენა წყლის ზედაპირზე – სულ ეს იყო, რაც მათგან დარჩა.
