XIX საუკუნეში თბილისში ევროპული ტიპის სასტუმროები გამოჩნდა, რომლებიც, ძირითადად, თბილისში მცხოვრებ ევროპელებს ეკუთვნოდათ. იმავე საუკუნის მიწურულს აშენებული ახალი სასტუმროები სტუმრებს კომფორტულ გარემოს, კელთილმოწყობილ ნომრებს და საუკეთესო მომსახურებას სთავაზობდნენ. ეს იყო კავკასიაში ცნობილი სასტუმროები: `გრანდ-ოტელი“, `მადერი“, `ვეტცელი“, `კავკაზი“, `ლონდონი“, `მაჟესტიკი“ და სხვ. მათ შორის გამოირჩეოდა სასტუმრო `ორიანტი“, რომელიც რუსეთის იმპერიაში საუკეთესო ხუთეულში შედიოდა.
გოლოვინის პროსპექტზე 1865-1867 წლებში გერმანელი არქიტექტორის, ო. ი. სიმონსონის პროექტით აშენებულ ნაგებობაში თავდაპირველად თბილისის სასამართლო პალატა და საოლქო სასამართლო განთავსდა. მოგვიანებით შენობა სასტუმროს მოწყობის მიზნით ნ. მირიმანოვმა შეიძინა. საბოლოო სახე ნაგებობას გერმანელმა არქიტექტორმა ა. ზალცმანმა მისცა. სასტუმრო 1895 წლის 15 აპრილს გაიხსნა. პირველ სართულზე განთავსებული იყო `ზინგერის“ საკერავი მანქანების, წიგნებისა და გრამოფონების მაღაზიები. აქვე იყო პირველი კლასის რესტორანი „ორიანტი“. მგზავრების გასაცილებლად სასტუმროს ჰყავდა ეტლები, უცხოელ სტუმრებს კი თარჯიმნის მომსახურებით სარგებლობა შეეძლოთ.
XIX-XX საუკუნეების მიჯნაზე სასტუმრო მნიშვნელოვან კულტურულ ცენტრად ჩამოყალიბდა. 1918 წლიდან აქ განთავდა ჟურნალი ARS და ხელოვანთა კლუბი `არტისტერიუმი“. აქვე მოეწყო რუს ავანგარდისტთა გამოფენები, რომლებშიც მონაწილეობდნენ ქართველი მხატვრები ლადო გუდიაშვილი და კირილე ზდანევიჩი, ხოლო 1928 წელს სასტუმრომ პირველად უმასპინძლა პარიზიდან ახალდაბრუნებული ქართველი მხატვრის, დავით კაკაბაძის პერსონალურ გამოფენას.
გასაბჭოების შემდეგ სასტუმროს `ინტურისტი“ ეწოდა. 1979 წელს, სასტუმროს გაუქმების შემდეგ, აქ `მხატვრის სახლი“ დაფუძნდა მხატვართა სახელოსნოებითა და საგამოფენო დარბაზებით. 1991-1992 წლების მიჯნაზე, თბილისის ერთ-ერთი უძველესი შენობა „მხატვრის სახლი“ სამოქალაქო ომს ემსხვერპლა.
