სევდა სახელად სამშობლო

მახსოვს, 90-იანი წლების ბოლოს ჩემთვის პირველი იმიგრანტი რომ ვნახე – აფრიკელი ყმაწვილი, რომელიც თბილისის ერთ-ერთ ბენზოგასამართ სადგურზე ჩამსხმელად მუშაობდა. მაშინ გავიფიქრე, თუ იყო სადმე ქვეყანა, რომელიც ჩვენზე უარესად ცხოვრობდა? ცხადია იყო. ბაშირი სომალიდან იყო. იმ დროს კი სომალიში მიწაც კი იწვოდა. ორ სიტყვაში მომიყვა სევდიანი ისტორია. “აქ ფულის და მშვიდობის ძებნამ ჩამომიყვანა. არც ერთი სომალიში არ არის. სახლშიდაც ვაგზავნი”. არ გამიკვირდა. 90იანებში იყო პერიოდი 50 დოლარად ჩვენც რომ ოჯახებს ვარჩენდით. „აქ თავს კარგად ვგრძნობთ. დამცინიან, თუმცა არავინ მეხება. მეტსაც გავუძლებ, მაგრამ მაინც სახლში მინდა”. 

სოციალურ ქსელებში ყოველ დღე ვხედავთ საზარელ ფოტოებს. თურქეთის სანაპიროზე გამორიყული ბავშვი. დაღუპული ქალი. დაღუპული მოხუცი… სასოწარკვეთილი ადამიანები ძირითადად, ახლო აღმოსავლეთსა და აფრიკიდან, რომლებიც ლტოლვილთა ბანაკებსა და რკინიგზის სადგურებს ავსებენ. ჩვენი ჟურნალის ამ ნომერში ფოტოები დოკუმენტურად გადმოსცემენ ამ ქაოსს, თუ როგორ გამოურბის სირიის სამოქალაქო ომსა და ISIS-ს ათასობით ადამიანი და მიეშურება უცხო, გაურკვეველი მომავლისკენ. ნაკლებად ვიცით, რა ემართებათ ამ ახალმოსახლეებს უცხო ადგილას. როგორ ადაპტირდებიან? როგორ იღებს მათ მასპინძელი ქვეყანა? ამის გარკვევას ავტორი რობერტ კუნციგი და ფოტოგრაფი რობინ ჰამონდი ცდილობენ ნომრის მთავარ სტატიაში.

რამდენიმე დღის წინ, აღმაშენებელზე პატარა აღმოსავლურმა კაფემ მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ვიტრინიდან ბევრი არაბი მამაკაცი დავინახე. ჩაის სვამდნენ. არ ვიცი, სირიიდან იყვნენ გამოქცეულები თუ უბრალოდ ბიზნესის საკეთებლად არიან ჩამოსულნი, მაგრამ კითხვაზე, თუ როგორ იღებს მათ მასპინძელი ქვეყანა, მოსაწევად გარეთ გამოსულმა მფლობელმა მიპასუხა – “მეგონა ქართველები არაბებზე უფრო გახსნილები იყავით. ამდენი ხანია კაფე მაქვს და არც ერთი ქართველი ჯერ აქ არ მინახავს. არადა, სულ მინდა კარგი ჩაი დაგალევინოთ და დაგიმეგობრდეთ…”