სიცოცხლის მეორე შანსი

ალბათ, 80-იანი წლების ბოლო იქნებოდა, ერთ მშვენიერ დილას საქმიანად და მხიარულად აფუსფუსებული დედ-მამა რომ დამხვდა სამზარეულოში, მივხვდი რაღაცას მიმზადებდნენ; მალე, ზოოპარკის ნაცნობ ბინადრებს ვესალმებოდი და დინჯად ვინაცვლებდი ერთი ვოლიერიდან მეორესთან. „წამოდი, ბაჩო გავიცნოთ”, – ვერ მოითმინა ბოლოს დედაჩემმა. და აი, ჩემ წინ ნამდვილი, ნამდვილი(!) სპლიყვი იდგა.

მახსოვს,  სიხარულით კინაღამ გადავირიე, მეჩვენებოდა, რომ მე მიღიმოდა. იმ დღეს, ალბათ, ყველაზე ბედნიერი ბავშვი ვიყავი და როცა საკმაოდ მოკლე ხანში, ბაჩო თავის ვოლიერში აღარ დამხვდა – ყველაზე უბედური. მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა. ჩვენს ზოოპარკში სხვა სპილოებმა დაიდეს ბინა და მეც ბევრი რამ გავიგე მათზე. თუმცა, ჩემთვის ბაჩო მაინც განსაკუთრებულია. ეს მოთამაშე სპლიყვებიც მას მახსენებენ. ისე კი ჩრდილოეთ კენიაში, რეტეტის სპილოების ნაკრძალის ბინადარნი არიან. „მაშველი მებრძოლები” ყოველდღე ცდილობენ სიცოცხლის მეორე შანსი მისცენ გასაჭირში ჩავარდნილ სპილოებს,  თუმცა, მათ წარმატებასაც ხშირად ახლავს გულისტკივილი. ვრცლად ნაკრძალის ცელქ ბინადრებსა და მათ გმირ მომვლელებზე სტატიაში წაიკითხავთ, მე კი ბაჩოს ვუძღვნი ამ პატარა სვეტს.    

გმადლობთ, რომ კითხულობთ National Geographic საქართველოს.