ფოიეში ხალხი შეკრებილა, ისმის ზარი, მოყაყანე ხალხი მაშინვე ჩუმდება და აუდიტორიისკენ მიემართება, კარიც იკეტება. 132 სტარტაპის ანტრეპრენიორს ორწუთიანი გამოსვლა ექნება, თუ როგორ აპირებენ ისინი სამყაროს შეცვლას. მომხსენებლები ხელოვნური ინტელექტით, აუგმენტირებული რეალობით, რობოტებით, დრონებით და ყოვლისმომცველი სენსორებით გაუმჯობესებული ცხოვრების სურათს დახატავენ. ისინი შემოგვთავაზებენ ისეთ პრობლემათა გადაჭრის გზებს, რომელთა არსებობაზეც კი არასდროს გვიფიქრია.

ეს სილიციუმის ველია, ადგილი, რომელიც მუდმივად „მომავლისკენ მიქრის“, – ამბობს სილიციუმის ველის ძველი მეთვალყურე პოლ საფო. მას არც დედაქალაქი აქვს, არც დასაწყისი და დასასრული. ის ჯერაც შესაძლებლობების მიწაა, თუმცა ახლა საკუთარი წარმატებით ადამიანისთვის მიყენებულ ზიანს უსწორებს თვალს. მოდაში შემოვიდა სიტყვები: პასუხისმგებლობა და თანაგრძნობა. ბოლო დროს კი აქაურობას დაღვინებაც დაეტყო.

სილიციუმის ველმა შესაძლოა შეცდომაში შეგიყვანოთ. აღმასრულებელი დირექტორები კაპიუშონიანი სპორტული ტანსაცმლით დადიან, ვენჩურული კაპიტალისტები – შორტებით. აქაურობა ხშირად ექსცენტრულიცაა: ზოგ ოფისში შესვლისას ფეხზე გახდა გიწევთ, ზოგან კი ძაღლების მიყვანაც შეგიძლიათ. მაგრამ სილიციუმის ველი თავის ამბიციას სერიოზულად უდგება. მან იცის, რომ ის ყველაფერზე ანგარიშვალდებულია: თანამშრომლების დემოგრაფიაზე, ტექნოლოგიის გამო ინდუსტრიებისა და სამუშაო პოზიციების გაქრობასა თუ სოციალური ქსელების წყალობით გავრცელებულ სიძულვილზე. დღეს სილიციუმის ველი უკვე იმიგრანტების ველიცაა. ზოგ სფეროში, როგორებიცაა კომპიუტერული მეცნიერებები და მათემატიკა, უცხოეთში დაბადებული ადამიანები თანამშრომლების 60%-ზე მეტს შეადგენენ.

სილიციუმის ველმა თავისი კორპორატიული ლექსიკაც კი გამოიგონა: „იტერაცია“ – ბაზარზე არასრულყოფილი პროდუქტის გატანა შესწორებების მოგვიანო შეტანით; „პივოტირება“ – სახსრების ამოწურვამდე კურსის მკვეთრად შეცვლა. აქ მარცხი და დაღმასვლა ახალ იდეებსა და ბიზნესს უხსნის გზას.

ინოვაციური მიგნებები და ახალი ტექნოლოგიები კი არა-ერთ ადამიანს იზიდავს და ხალხი სილიციუმის ველს მოაწყდა. ამ ფაქტორმა უძრავი ქონების ფასი და ქირა გაზარდა. ადამიანები, რომლებიც დიდი ხანია აქ ცხოვრობენ და ტექნოლოგიური ბუმით ვერ ხეირობენ, სახლის საფასური გაუძვირდათ, სილიციუმის ველის კიდეებისკენ გადაიწიეს და სამსახურში მისასვლელად ყოველდღე საათობით მგზავრობენ მანქანით. ზოგჯერ საერთოდ ტოვებენ ამ რეგიონს, ოდესღაც რომ გარგრისა და ქლიავის პლანტაციები ფარავდა.

სილიციუმის ველი მაინც არ ჩერდება. რა მოხდება, თუ ერთ დღესაც კომპიუტერები შეძლებენ „იფიქრონ და გადაწყვეტილებებიც მიიღონ?!

სრული ვერსია წაიკითხეთ თებერვლის ნომერში.

მიშელ კვინი „ამერიკის ხმის“ სილიციუმის ველის ბიუროს უფროსია და ამ რეგიონზე რეპორტაჟებს 1994 წლიდან ამზადებს. ფოტოგრაფი ლორა მორტონი სან-ფრანცისკოში მოღვაწეობს.