სტიქიის პირისპირ

ფოტო, რომელზეც ტალახში მდგარი ეს გზააბნეული ზებრაა აღბეჭდილი, ალბათ ზუსტად გამოხატავს იმ დაბნეულობის, უსუსურობის, ქაოსისა და აბსურდის განცდას, ორი წლის წინ რომ დაგვეუფლა, როცა ზაფხულის ძლიერი წვიმა უცაბედად დაუნდობელ სტიქიად იქცა. 13 ივნისთან დაკავშირებით, ამ ორი წლის განმავლობაში, ბევრი რამ ითქვა და ბევრი რამ კიდევ  დარჩა სათქმელი – ამხელა ტრაგედიას რა ამოწურავს. თითქოს პასუხგაცემული კითხვებიც დღემდე გვაწუხებს, მაინც გვაქვს განცდა, რომ რაღაც არ ვიცით – იქნებ, შეიძლებოდა რამე გვეღონა? იქნებ, შეიძლებოდა ადამიანები მაინც არ დაღუპულიყვნენ? მოსალოდნელი სტიქიის შესახებ წინასწარ იცოდნენ? ვინ რა იცოდა და თუ იცოდა, რა მოგვცა ამ ცოდნამ, როგორ გამოვიყენეთ ის? 

გადავწყვიტეთ, ამჯერად თბილისის მერს გავსაუბრებოდით და გაგვეგო, თავად როგორ ხედავს მომხდარს, გაცემულია თუ არა მისთვის პასუხები კითხვებზე, რომლებიც ყველას გვაწუხებს და რა აქვს სათქმელი ორი წლის შემდეგ ხალხისთვის, რომელმაც ამხელა ტრაგედია გადაიტანა.