უპოვართა სახლი

1906 წელს თბილისში, სასამართლოს ქუჩაზე, ღარიბთა თავშესაფარი, ე.წ. “უპოვართა სახლი” მოკრძალებულ ვითარებაში გაიხსნა. სახლის დაარსების ისტორია ცნობილ ქართველ მეცენატს, ნ. ი. ზუბალაშვილს უკავშირდება, რომელმაც თავისი ქონების ნაწილი ღარიბ ქრისტიანთა თავშესაფრის დასაარსებლად უანდერძა თბილისის გამგეობას. ანდერძის თანახმად, სახლი სამოცი ხელმოკლე ადამიანისათვის იყო განსაზღვრული. გათვალისწინებული იყო ისიც, რომ თავშესაფარში თანაბარი რაოდენობით უნდა ყოფილიყვნენ სხვადასხვა კონფესიის წარმომადგენლები: კათოლიკეები, ლუთერანები, მართლმადიდებლები და გრიგორიანელები.

უპოვართა სახლის სამსართულიანი შენობა იმ დროისთვის კარგად იყო აღჭურვილი  შესაბამისი სამედიცინო თუ საყოფაცხოვრებო ტექნიკითა და ძვირფასი ავეჯით. პირველ სართულზე ექიმის კაბინეტი, აფთიაქი, აბაზანები, საპარიკმახერო, სამრეცხაო და სამზარეულო, ხოლო მეორე და მესამე სართულებზე პალატები იყო განთავსებული. შენობის ტერასული, კარგად გამწვანებული და მოპირკეთებული შიდა ეზო გათვლილი იყო მობინადრეთათვის მშვიდი და მყუდრო გარემოს შესაქმნელად. უპოვართა სახლის ბენეფიციარები უზრუნველყოფილნი იყვნენ როგორც  კვალიფიციური სამედიცინო მომსახურებით, ასევე დღეში ოთხჯერადი კვებით და სამოსით. თითქმის საუკუნეზე მეტ ხანს უპოვართა სახლის მთავარ ფასადს ქველმოქმედისადმი მადლიერებისა და პატივისცემის ნიშნად ამშვენებდა წარწერა: ДОМ НЕЙМУЩИХ ИМЕНИ Н. Е. ЗУБАЛОВА.