საღებავი ამძვრალია, იატაკი – ჭუჭყიანი, კალათბურთის ბადეები კი დაფხრეწილი, მაგრამ ამით თითქოს არავინ წუხდება.

ბავშვები თამაშობენ. კაცებს სიესტა აქვთ. დერეფანში მამლები დასეირნობენ. მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე მჭიდროდ დასახლებულ ამ ქალაქში სიცოცხლე სახლის ყოველ სართულზე დუღს.

ასეთი სურათი დახვდა პოლონელ ფოტოგრაფ მარიუშ იანიშევსკის, როცა მანილის უბან ტონდოში, ბარანგეის 128-ე კორპუსს ეწვია. ე.წ. მხრჩოლავი მთის – ცნობილი ნაგავსაყრელის – სიახლოვეს 1990-იან წლებში აშენებულ სახლში, დღემდე ბინადრობენ ნაგავსაყრელის ყოფილი მუშები.

იანიშევსკის თქმით, ფილიპინებში ადრეც გადაუღია, მაგრამ ყოველთვის „ტიპურ დოკუმენტურ“ სტილში. ამჯერად კი: „მინდოდა, მეჩვენებინა, როგორია მოსახლეობით გადატვირთულ ქალაქში ყოველდღიური ყოფა. და როგორ მიედინება ცხოვრება ნახევრად ღია სივრცეებსა და კიბის უჯრედებში“. მან გადაწყვიტა, „სხვადასხვა პერსპექტივიდან გადაღების ნაცვლად, ერთ ადგილზე ჩასაფრებოდა მოულოდნელ კადრებს“.

ყოველი სართული „ერთნაირად გაფორმებულ სცენას ჰგავდა“, – ამბობს ის, თუმცა, განსხვავებული მოქმედებებით: ერთგან ქალები ამზადებენ კერძებს, მეორეგან კაცები ერთობიან აზარტული თამაშებით, მესამეგან კი ბავშვები თამაშობენ ბანქოს. იანიშევსკი ამ ცოცხალი ეპიზოდების გადასაღებად, ყოველ შაბათ-კვირას მიდიოდა.

• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

• 
• 
• 

მინაწერის გახსნა

ატენეო-დე-მანილის უნივერსიტეტის სოციალური ანთროპოლოგის, მერი რასელისის თქმით, ამ ადგილებში ერთიანობის შეგრძნება უმნიშვნელოვანეს როლს თამაშობს მოსახლეობაში. ბევრი არაოფიციალური მობინადრეა, რომლებსაც ერთ დროს „სკვოტერებს“ უწოდებდნენ; მათ დაბალი რანგის მოქალაქეებად თვლიან და ხშირად ელემენტარულ მომსახურებაზეც უარს ეუბნებიან.

„ამ ადამიანებმა დროთა განმავლობაში ჩამოაყალიბეს ქსელები, რომლებმაც გადარჩენის საშუალება მისცათ“, – ამბობს ის. არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და მემარცხენე პოლიტიკური დაჯგუფებების დახმარებით, მათ უკეთესი საცხოვრებელი პირობების მოთხოვნაც მოახერხეს.

მთავარი აქ „მდებარეობაა… სამუშაო ადგილები ქალაქშია… შორს მდებარე საცხოვრებელ კომპლექსებში გადასახლებული ადამიანები მიხვდნენ, რომ იქ ვერ გადარჩებოდნენ“.

დღეს არსებული სამუშაო ადგილები არაფორმალურ სექტორში, მათ შორის, მანილის ნარკოკარტელებშია. სხვაგან სამუშაოს დასაწყებად საშუალო სკოლის ან უნივერსიტეტის დამთავრებაა აუცილებელი.

მიუხედავად ამისა, ბარანგეის 128-ე ნომრის მცხოვრებლები ორი ძვირფასი რესურსის – იმედისა და გამძლეობის ნაკლებობას არ განიცდიან.

იანიშევსკის აზრით, ამ ფოტოებში ყველაზე მნიშვნელოვანი ისაა, რომ „ადამიანებს აქ სიცოცხლით ტკბობა, ყველაფრის მიუხედავად, შეუძლიათ და ხშირად იცინიან. ეს მე ყოველთვის აღმაფრთოვანებს“.