ზიმბაბვეში დაჭერილი

ფოტოჟურნალისტი ჰემონდი ადამიანის უფლებათა დარღვევების დოკუმენტირებისთვის ზიმბაბვეში პირველად 2007 წელს წავიდა. რამდენიმე ვიზიტისა და აკრძალულ ადგილებში ფოტოების გადაღების გამო ორჯერ დააპატიმრეს, გასულ წელს ქვეყნიდანაც გააძევეს. ჰემონდი განსაკუთრებით დააინტერესა დედაქალაქის გაღატაკებულმა გარეუბანმა – მბარემ. ჭასთან მან შენიშნა ბიჭი, რომელიც თმას იჭრიდა და გატეხილ სარკეში იყურებოდა – მეტაფორა დანგრეული ქვეყნის, რომელსაც საკუთარი თავის მიღმა არ ძალუძს მსოფლიოს დანახვა.

ობიექტივს მიღმა

რატომ გინდოდათ ზიმბაბვის ამბის თხრობა?
რჰ: ეს არის ქვეყანა, რომელიც ერთ დროს იბრძოდა რობერტ მუგაბეს დაპირების – თავისუფალი აფრიკისთვის. თავისუფლების მიღების ნაცვლად, ამ ქვეყნის ხალხს დიქტატორი ჩაგრავს. ჩემი პროექტის იდეა იყო იმ ადამიანთა ცხოვრების დოკუმენტირება, რომლებიც დაკავშირებულნი იყვნენ მუგაბეს პოლიტიკურ ძალისხმევასთან – პრეზიდენტი ძალაუფლების შენარჩუნებას ცდილობდა. ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო მეჩვენებინა, როგორ გრძელდებოდა მათი ცხოვრება, სწორედ დაშინებისა და პოლიტიკური ცვალებადობის პირობებში.

როგორ გადმოსცემდით, მაშინ, როდესაც იმალებოდით?
მე მივეჩვიე დილის ოთხ საათზე ადგომას, როდესაც ირგვლივ ცოტა ხალხი და ავაზაკი იქნებოდა, რომელთაც შეეძლოთ ჩემი სამუშაოსთვის ხელი შეეშალათ. თეთრკანიანი ფოტოგრაფის შესახებ ხმები რომ გავრცელებულიყო, უშიშროების აგენტები ჩემს მოსაძებნად მოვიდოდნენ.

როგორ დაარწმუნე ადამიანები, რომ მათი გადაღების საშუალება მოეცათ?
მე შევპირდი, რომ არ გამოვიყენებდი მათ გვარებს და არ დავაკონკრეტებდი ჩვენი შეხვედრის ადგილმდებარეობას. ზოგიერთი ადამიანი შიშის გამო თავს მარიდებდა, მაგრამ უმეტესობა გულთბილად მიღებდა. რადგან მე თეთრკანიანი ვიყავი, უფრო ადვილი ჩანდა საუბარი იმ ადამიანებთან, რომლებიც მუგაბეს პარტიის მსხვერპლნი იყვნენ. მათ იცოდნენ, რომ მე არ შემეძლო, საიდუმლო აგენტი ვყოფილიყავი.