დევიდ გუტენფელდერი

დევიდ გუტენფელდერი აიოვის პაწაწინა ქალაქის განაპირა პაწაწინა ფერმაში გაიზარდა. მას გაშუქებული აქვს ისეთი მოვლენები, როგორებიცაა რუანდის გენოციდი თუ ერაყის ომი. მან Associated Press-ის – დასავლური მედიის პირველი ოფისის – გახსნას შეუწყო ხელი ჩრდილოეთ კორეაში.

როდესაც პანდემიამ იმძლავრა, ჩემს რედაქტორებს ვუთხარი, რომ ნებისმიერ ცხელ წერტილში წავიდოდი, სადაც საჭირო იქნებოდა. მათი ზოგადი პასუხი იყო: „დაოკდი, ძველებურად აღარაფერი იქნება“. აღარავინ აღარსად მიდიოდა. ასე რომ, უნდა მომეფიქრებინა, როგორ მომეთხრო ამბავი, რომელმაც მთელი მსოფლიო მოიცვა. მალევე მივხვდი, რომ საკუთარ კარ-მიდამოში უნდა გავსულიყავი. შემოვლა დავიწყე, ვეძებდი, თუ რას წარმოადგენდა ახალი ვირუსი ქვეყნის „მიყრუებული“, ხშირად უგულებელყოფილი, ნაწილის მოსახლეობისთვის.

მუშაობის ყაიდის შეცვლაც მომიწია. დრონის გამოყენება დავიწყე. ხალხს გადავძახებდი: „გამარჯობათ, წინააღმდეგი ხომ არ იქნებით, თქვენს გადასაღებად, კორონავირუსის გამო სოციალური დისტანცირების მიზნით, ჩემი მფრინავი კამერა რომ გამოვიყენო?“. დრონი ფოტოების შორი მანძილიდან გადაღების შესაძლებლობას მაძლევდა, მაგრამ ის ასევე მიმძაფრებდა იმ დისტოპიურ, სიურრეალისტურ განწყობას, რომელთან გამკლავებასაც დღეს ყველანი ვცდილობთ.

 ფოტოების გადაღების შემდეგ ადამიანებს მანქანაზე, კიბის საფეხურსა თუ საფოსტო ყუთში ჩემს საკონტაქტო ინფორმაციას ვუტოვებდი. ვთავაზობდი, რომ დამკავშირებოდნენ, თუ უნდოდათ, მეტი ეთქვათ თავიანთ ცხოვრებაში მიმდინარე მოვლენების თაობაზე, მე კი ფოტოს გავუგზავნიდი. მიღებულმა პასუხებმა გული ამიჩუყა.

ერთ-ერთი სახლის წინა ეზოში ორი ადამიანი საუბრობდა, ერთი კიბის საფეხურებზე იჯდა, მეორე – სკამზე ორი მეტრის მოშორებით. ეს ჩვეულებრივ რამედ ჩანდა, მაგრამ მათი წერილებიდან გავიგე, ერთ-ერთი ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში მუშაობდა; ისინი მთელი ცხოვრება ახლო მეგობრები იყვნენ და ახლა ორივეს ძალიან უჭირდა.  

 იმის გააზრებამ, რომ ფოტოგრაფიის წყალობით გარეთ გასვლა შემეძლო, მადლიერების გრძნობით აღმავსო – მიზანი მქონდა.

შემდეგ კი ჯორჯ ფლოიდი მოკლეს მინეაპოლისში, ჩემი სახლიდან 10 წუთის სავალზე. თავი ვალდებულად ჩავთვალე, საპროტესტო გამოსვლები აღმებეჭდა. ვფიქრობ, ყველაზე უკეთესი, დღეს რისი გაკეთებაც ძალგვიძს, ჩვენი საზოგადოებისთვის მუშაობა და მისი წევრობაა. – რეიჩელ ჰარტიგანისთვის მონათხრობი

მისი ამბავი

როგორ მიიყვანა პაპის დახმარებამ ფოტოგრაფიამდე  

ბავშვობაში დიდ დროს ვატარებდი ბებიასა და პაპასთან, რომლებიც მეზობელ ქალაქში ცხოვრობდნენ. პაპაჩემი სადაზღვევო აუდიტორი იყო და შტატის მანქანით შემოვლა უწევდა. იგი ფოტოებს უღებდა საევაკუაციო გასასვლელებსა და კვამლის დეტექტორებს. მან მომცა პოზიტივნეგატივის გადამღები პოლაროიდის ძველი ფოტოაპარატი, რომელიც აკორდეონს წააგავდა. მასთან ერთად ვიღებდი და მეგონა, რომ ეს იყო ფოტოგრაფია. 

პაპამ ფირის რამდენიმე დიდი ყუთიც გადმომცა, რომლებიც სახლში წამოვიღე. ფოტოების გადაღება დავიწყე.  

ერთი პერიოდი ფოტოებს ვუღებდი ყადაღადადებულ ფერმებს. მახსოვს, ერთ-ერთი ასეთი ფერმის საცხოვრებელ სახლში შევედი. ადამიანებს საოჯახო ფოტოები და ძველი, გაცვეთილი ავეჯი დაეტოვებინათ.იქაურობა ლამაზი და სევდიანი მეჩვენა. შემდეგ კარი შევაღე ოთახში, რომელშიც დახეული ბუმბულის ლეიბი ძველ ოთხბოძიან საწოლზე იდო. ფანჯარა ღია იყო და ბუმბული ოთახში დაფრინავდა და ტრიალებდა. ის ფოტო დღესაც მაქვს. – პიტერ გვინისთვის მონათხრობი

საფლავის საშიში ხედი

ვრცლად