ექსტრემალი კაიაკისტი

ტრიპ ჯენინგსმა არაერთი კონტინენტის მდინარე გამოიკვლია. 2008 წელს კი პირველად დაეშვა საბედისწერო ტურბულენტობით განთქმული მდინარე კონგოს ქვედა ტერიტორიებზე. დღეს 30 წლის ორეგონელი ფეხით, მოტოციკლეტით, თვითმფრინავით მოგზაურობს და შორეულ მხარეებში მიეშურება: კონგოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში სპილოს ექსკრემენტებს აგროვებს, რათა სპილოს პოპულაციათა დნმ-ის რუკა გააფართოვოს. ასეთ რუკას ბრაკონიერების მიერ გაყიდული სპილოს ძვლის წყაროს კვალის დასადგენად იყენებენ; ხოლო გასულ ზაფხულს მან საფრთხის წინაშე მყოფი ორაგულის მიგრაცია დოკუმენტურად აღწერა.

ქვირითობის დროს ორაგულის მიგრაცია იმ თვითმფრინავიდან გადაიღეთ, რომელსაც მკვლევარი მაიკ ფეი მართავდა…

მაიკი წარმოუდგენლად ნიჭიერი, მაგრამ შეშლილი პილოტია. მდინარის თავზე 3 მეტრის სიმაღლეზე დავფრინავდით, 60-მეტრიანი ხეების შუაგულში ეს შემაძრწუნებლად საშიშია. მთელი გზა iPad-ს დავცქეროდი, რომელიც თვითმფრინავზე დამონტაჟებული კამერების მიერ დაფიქსირებულ ინფორმაციას მაჩვენებდა. ხანდახან მეგონა, ვიდეო-თამაშის გმირები ვიყავით. როცა ჩემი კაიაკით დავცურავ, სხვა თუ არაფერი, კონტროლის ილუზია მაინც მაქვს.

კაიაკითა თუ მის გარეშე თქვენ გაუკვალავ გზებზე დადიხართ…

ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩახვიდე იმ ადგილებში, რომელთაც ადამიანის ხელი არ შეხებია (ასეთი ადგილების რიცხვი ძალიან მცირეა) და მოახდინო მათი დოკუმენტირება, აჩვენო დანარჩენ სამყაროს იმ იმედით, რომ ეს ადგილები ასეთივე დარჩება.

ეს ყოველთვის ადვილი საქმე არაა…

კონგოში იარაღი მომაბჯინეს, თავი ქვიშაში მქონდა ჩარგული. ბოლოს რომ ვიყავი, უმაღლესი სარდალი სიკვდილით დაემუქრა ამ ტერიტორიაზე მომუშავე ყველა კონსერვაციონისტს.

ხომ არ გეშინიათ, რომ რომელიმე მოგზაურობის შეიძლება სიცოცხლეს გამოესალმოთ?

მგონი სიკვდილის არ მეშინია, თუმცა ექსპედიციაში სიკვდილი არ მინდა. მინდა, მოხუცებული მოვკვდე ჩემს ლოგინში და არა თვითმფრინავში, უდაბურ ადგილას ან ბრაკონიერის ტყვიით.