ძველ ჰი­ჯაზ­ში ათა­სო­ბით ჭა­ა, მათ­კენ მი­ვი­წევთ. ჭის წყა­ლი ხან ტკბი­ლი­ა, ხან (უფრო ხში­რად) – მლაშე. ჭე­ბი ნაყ­ვა­ვი­ლა­რი­ვით ამ­ჩ­ნე­ვია არა­ბე­თის მი­ვიწყე­ბულ სა­ქა­რავ­ნო გზებს. ისი­ნი ადა­მი­ან­თა გა­დარ­ჩე­ნის ისტორიების მე­მა­ტი­ა­ნე­ე­ბი არი­ან. ესაა ის­ტო­რია ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა, რომ­ლე­ბიც წყურ­ვილს ამ ჭე­ბი­დან იკ­ლავ­დ­ნენ. ჰი­ჯაზ­ში, ჰა­ში­მი­ან­თა გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბუ­ლი სა­მე­ფო­ე­ბის (ოდესღაც სა­უ­დის არა­ბე­თის წი­თე­ლი ზღვის სა­ნა­პი­რო­ებზე მბრძანებლობდნენ) მი­თი­ურ მი­წა­ზე, მოქ­მე­დი ჭე­ბი­ცაა და მი­ტო­ვე­ბუ­ლიც, ისე­თე­ბიც, რო­მელ­თა წყა­ლი სი­ხა­რუ­ლი­სა და სევ­დის „ქიმიური ელე­მენ­ტე­ბი­თა­ა“ გამ­დიდ­რე­ბუ­ლი. ეს წყა­ლი სათ­ლ­ში გა­მომ­წყ­ვ­დე­უ­ლი კოს­მო­სი­ა, სამ­ყა­რო­ზე უამ­რავ ამ­ბავს რომ გვიყ­ვე­ბა.

„ვადი ვა­სი­ტი“ და­ვიწყე­ბის ჭა­ა.

მას აგ­ვის­ტოს ხვატ­ში მი­ვა­დე­ქით. გზის ნა­ხე­ვა­რი გავ­ლი­ლი გვაქვს. ჯი­და­დან იორ­და­ნი­ამ­დე კი­დევ 1200 კი­ლო­მეტ­რი უნ­და ვი­ა­როთ. ასე­თი მა­რა­თო­ნი, ვფიქ­რობ, ის­ტო­რი­ას არ ახ­სოვს. ჭას­თან ორი ეკ­ლი­ა­ნი ხის ჩრდილ­ქ­ვეშ ვის­ვე­ნებთ. აქ ერთ უეც­რად გამოჩენილ კა­ცს ვხვდებით.

ის პი­კა­პის ტი­პის სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნით მო­ვი­და: აქ­ლე­მე­ბის მწყემ­სი მსუ­ქა­ნი ბე­დუ­ი­ნი აგ­ზ­ნე­ბუ­ლი­ა, შე­უ­ჩე­რებ­ლად ლაქ­ლა­ქებს, გან­ძის მა­ძი­ებ­ლე­ბი ვგო­ნი­ვართ (აბა სხვა საქ­მე­ზე ამ დამ­წ­ვარ უდაბ­ნო­ში ვინ მო­ვი­დო­და?) და არ­ტე­ფაქ­ტებს გვთა­ვა­ზობს.

• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა
• 
  გალერეის გახსნა

მინაწერის გახსნა

გააზიარეთ ფოტო

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

მინაწერის გახსნა

„აბა, ამას შე­ხე­დეთ!“ – გვე­უბ­ნე­ბა და თუ­ნუ­ქის ბე­ჭედს, ხმლის რკი­ნის ქარ­ქაშს და გა­ხე­ხილ მო­ნე­ტას გვიჩ­ვე­ნებს.

რა სიძ­ვე­ლი­საა ეს ნივ­თე­ბი?

ბე­დუ­ი­ნი მხრებს იჩეჩს და ამ­ბობს: „კადიმ ჯიდ­დან“ – ძა­ლი­ან ძვე­ლი­ა­ო.

სრული ვერსია წაიკითხეთ ივლისის ნომერში.