ჩვენ არ ვართ შექმნილნი ამ ახალი რეალობისთვის

ახალი ტერმინოლოგია თავიდან ყველას გვეუცხოვა, მაგრამ მალე მან ყველაფერი მოიცვა: ჩვენივე მონათხრობი, ჩვენ მიერ დასმული შეკითხვები, ჩვენი მსჯელობა და ჩვენი სიზმრებიც. კალიფორნიაში, იქ, სადაც მე ვცხოვრობ, ერთ დილას გულაჩქარებულმა გავიღვიძე, კოშმარი მესიზმრა: ვითომ მაღაზიაში პირბადის ნაჭრის საყიდლად ვიყავი და სხვა მყიდველები დისტანციას არ იცავდნენ. საზღვარგარეთ მცხოვრებ მეგობრებს ვკითხე, ისინი როგორ გამოთქვამდნენ ამ ტერმინს. უამრავი პასუხი მომივიდა: Distanciamento social – ბრაზლიიდან, Distanciation sociale – საფრანგეთიდან, To meters avstand – ნორვეგიიდან.

ქალაქ მეხიკოდან კომიქსის ახალი სუპერგმირის ფოტოც კი გამომიგზავნეს. მას სუსანა დისტანცია ჰქვია, გამჭვირვალე ბუშტიდან გვიღიმის და ორივე ხელი განზე აქვს გაშლილი, რათა დისტანცირების ზონა მონიშნოს. ჩემი ბოსტონელი მეგობარი კი დაჟინებით მიმტკიცებს, რომ თავიდანვე მცდარი ტერმინოლოგია დამკვიდრდა და ის, რაც კორონავირუსის გამო ხდება მთელ მსოფლიოში, სულაც არ არის „სოციალური“ დისტანცირება. ყველა, ვისაც კი ხელი მიუწვდებოდა ეკრანსა და ინტერნეტზე, აქტიური, გნებავთ, შემოქმედებითი სოციალიზაციით დაკავდა. „ჩატისა“ და ვიდეოჩართვების მეშვეობით ლაპარაკობენ, ასწავლიან, მზარეულობენ, სვამენ, მუშაობენ, ცეკვავენ, მღერიან, ტირიან, ვარჯიშობენ, ლოცულობენ, ისმენენ და გლოვობენ კიდეც. როგორც ჩემი ბოსტონელი მეგობარი ამბობს, ეს დისტანცია ფიზიკურია. ჩვენ შეგვიძლია და გვაქვს კიდევაც კომუნიკაცია, თუმცა არ შეგვიძლია … შეხება.

ჩვენ ვერ შევძლებთ ერთმანეთის მხარდამხარ სამაშველო საქმიანობაში ჩართვას, როგორც ამას ადრე გავაკეთებდით, მიწისძვრის შემდგომ ნანგრევებიდან ვინმეს ამოყვანა რომ დაგვჭირვებოდა, ვერც სამლოცველოებში შევალთ დიდ ჯგუფად და სპორტულ მოედნებზეც ვერ ვიგულშემატკივრებთ ყველა ერთად.

ჩვენთან საზოგადოებრივი ჯანდაცვის ინსტრუქციები, ალბათ, ისევე ჟღერს, როგორც თქვენთან: „შეაჩერეთ ეპიდემიის გავრცელება“; „დაიცავით ორმეტრიანი სოციალური დისტანცია“. თუმცა, როგორც აღმოჩნდა, ორი მეტრი შეიძლება არც იყოს საკმარისი. მოიძიეთ ინფორმაცია „ჰაერწვეთოვანი გზით გადამდები კორონავირუსის“ შესახებ – ან, იქნებ, არც ღირდეს, თორემ გაგიტაცებთ სხვადასხვა მოსაზრების კითხვა იმის შესახებ, თუ როგორ შეიძლება უხილავი ვირუსის ის ღრუბელი ღრმად ამოსუნთქვის დროს გამოიპაროს, ორ მეტრს გასცდეს და ჩვენს ცხვირშიც შეაღწიოს. იქნებ ექვსმეტრიანი დისტანცია უნდა დავიჭიროთ ან საერთოდ აღარ უნდა გამოვყოთ თავი ჩვენი სახლის კარიდან.

კიდევ რამდენ ხანს გასტანს ეს? ახლა, როდესაც ამ სტატიას კითხულობთ, ალბათ თქვენთან ვითარება უკვე გაუმჯობესდა ან გაუარესდა, შეიძლება მერყეობს უარესიდან უკეთესისკენ. გყავთ თუ არა საყვარელი ადამიანი, რომელიც ყოველდღიურად საფრთხის წინაშე დგას? მაგალითად, ავტობუსის მძღოლი, ექთანი, პოლიციელი, მომვლელი?

ჩემი ქალიშვილი სასწრაფო სამედიცინო დახმარების პარამედიკოსია. იგი საკმაოდ ახლოს ცხოვრობს, თუმცა ახლა ის მხოლოდ ხმა და ეკრანზე გამოსახულებაა, რადგან ერთად ვახშამმა შეიძლება ინფიცირების ახალი ჯაჭვი წარმოქმნას. ადამიანი მიდრეკილია ანუგეშოს სხვები, გვერდში ამოუდგეს მათ და თვითონაც მიიღოს იგივე სხვებისგან. კრიტიკულ სიტუაციაში კი განსაკუთრებით გვჭირდება ერთად ყოფნა. ახლა ჩვენ თავს ამის უფლებას ვერ ვაძლევთ.

ჩემი ქუჩის მოპირდაპირე მხრიდან ყოველ დილით მესმის ბიჭების ხმა. მათი დედა ავსტრალიელია. სანამ ბავშვებს ონლაინ სკოლა დაეწყებათ, ბიჭები კრიკეტს თამაშობენ, ერთი მშობელი ბურთს ისვრის, მეორე კი მათ პატარა დას არწევს. რატომღაც ეს ყველაფერი იტალიელებს მაგონებს, რომლებიც თავიანთი აივნებიდან გადმომდგარები უნისონში მღერიან. მახსენდება, დიდ ქალაქებში საღამოს ფანჯრებს რომ აღებენ და პანდემიის წინა ხაზზე მომუშავეების მიმართ ტაშით პატივისცემას გამოხატავენ.

როდესაც ამ სტატიას კითხულობთ, ალბათ თქვენთან ვითარება უკვე გაუმჯობესდა ან გაუარესდა, შეიძლება მერყეობს უარესიდან უკეთესისკენ.

„ნუ მივცემთ საშუალებას ამ ვირუსს, დააინფიციროს ჩვენი სულები“, – ისმის ადგილობრივი პასტორის ქადაგება, რომელიც თავის მრევლს უკვე საკმაოდ ოსტატურად მიმართავს Zoom-ის საშუალებით. „ჩატის“ ფანჯრის ერთი კუთხიდან მრევლის მიერ მოწერილი ბევრი „ამინ“ ამოტივტივდა. ერთი სოპრანო მისაღებ ოთახში ფორტეპიანოზე უკრავს და ჰიმნს მღერის. ერთი შეხედვით, ყველა ეს იმპროვიზაცია შეშინებული ადამიანების მიერ დაკარგული სიმშვიდის დაბრუნების მცდელობად გამოიყურება, რომელსაც ისეთ უჩვეულო სიტუაციებში პოულობენ, როგორიცაა, მაგალითად, სახლის შესასვლელთან კრიკეტის თამაში თუ ნიღბების კერვა.

ჩემი მეუღლე ადვოკატია. იგი მთელი დღის განმავლობაში ურთიერთობს კომპანიებსა და მათ თანამშრომლებთან, რომლებმაც პანდემიის გამო შემოსავალი დაკარგეს. გასეირნებისას, რომლის უფლებაც ჯერ კიდევ გვაქვს, ვცდილობთ, დისტანცია დავიცვათ და თან ტელეფონებზე ვართ მიყურადებული. იქნებ ვინმე რეკავს. ხანდახან ჩვენი ქალიშვილი მორიგეობის დროსაც კი შემოგვეხმიანება ხოლმე. ვხვდებით, რომ ამას ჩვენს გასამხნევებლად აკეთებს. თუ კარგი ინტერნეტკავშირია, ხანდახან FaceTime-ითაც დაგვენახება ხოლმე. ერთხელ, ვიდეოზარის პატარა ფანჯრიდან ღიმილით გაგვახსენა, როგორ გვეგონა, რომ ერთხელაც მას დროებითი მისიით სადღაც ძალიან შორს და საშიშ ადგილას გაგზავნიდნენ.

„წარმოვიდგინოთ, რომ ასეც არის, – თანაც ხუმრობით ამატებს: – ხედავთ, როგორ გაგვიმართლა? თანამედროვე ტექნოლოგიის წყალობით შორიდანაც შემიძლია დაგინახოთ“. რას ვიზამთ, ახლა ასეთი რეალობა გვაქვს, რაც არ უნდა იყოს, უნდა გავუფრთხილდეთ და ვიმყოფინოთ.

სინთია გორნი, National Georgraphic-ის ავტორი. მისი წინა სტატიები ეხებოდა ვაქცინის კვლევას და მის გავრცელებას განვითარებად ქვეყნებში, ასევე საზღვარგარეთიდან ჩასულ მუშახელს, რომლებიც თავისიანებს დაშორდნენ, რათა უცხოეთში ფული იშოვონ და ოჯახებს გაუგზავნონ.