ვრცელი სტატიები

მსოფლიოს სხვადასხვა კულტურის იავნანები, რომლებითაც ბავშვებს აძინებენ, მშობლების იმედებს, შიშებსა და სამომავლო ოცნებებს ასახავს.

ერთი ქალის ერთ ხმაში ნამღერი ძილის საგალობელი, რომლითაც დედა მისთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს ‒ შვილს, ძილში აცილებს. „აკვნის სიმღერა“ ‒ როგორც მას საქართველოში უწოდებენ.

იორდანიაში მცხოვრები უამრავი ლტოლვილის გასაჭირს ბოლო არ უჩანს. COVID-19-ს მათ მეტწილად უკვე დააღწიეს თავი, თუმცა მის მიერ გამოწვეულ უმუშევრობასა და უსახსრობასთან გამკლავება უჭირთ.

პანდემიამ, რომელმაც სასაფლაოების გავსება დააჩქარა, ქუჩებიც დააცარიელა – გარკვეულ დონემდე. რელიგიური დღესასწაულები და საკვების დარიგება იმ მნიშვნელოვან საქმეთა რიცხვშია, რომლებსაც ხალხი გარეთ მაინც გამოჰყავდა.

სამ ძლიერ დაზარალებულ ურბანულ ადგილას ფოტოგრაფი აღბეჭდავს მათ, ვინც COVID-19-ისა თუ მისი გართულებების გამო საყვარელი ადამიანები დაკარგა.

ნაირობიში COVID-19 არ ინდობს მსხვერპლს არც მდიდრულ და არც ღარიბულ, მჭიდროდ დასახლებულ უბნებში, სადაც ასობით ათასი მოსახლე განსაკუთრებით დაუცველია.

მკვლევრები ცდილობენ, თავი და ბოლო გაუგონ კორონავირუსს. მეცნიერებაში ყოველთვის ასე იყო და ეს პანდემიის დამარცხების ერთადერთი გზაა.

COVID-19-ის პალატებში, გათანგული სამედიცინო პერსონალი მძიმე ავადმყოფებს უვლის და მათ მიერ ჩურჩულით წარმოთქმული შიშების შესახებ ისმენს. „მე თუ არ გავაკეთე ეს, – ამბობს ექთანი, – სხვა ვინ გააკეთებს?“

პანდემიამ შეგვახსენა, რომ სასწრაფოდ უნდა შევწყვიტოთ დედამიწის ექსპლუატაცია. იქნებ კლიმატის ცვლილებაც შევაჩეროთ – თუ ჩვეულ საქმიანობას აღარ დავუბრუნდებით.

COVID-19-მა ჩვენი ცხოვრების და მუშაობის წესი შეცვალა და ჩვენი საყვარელი რიტუალები შეარყია, მაგრამ, სოციალური თანასწორობის მოთხოვნით დაწყებულ გლობალურ გამოსვლებთან ერთად, პანდემიამ შეგვახსენა, რომ საზოგადოებაში ფესვგადგმულ უთანასწორობას უნდა ვებრძოლოთ და ისინი დავიცვათ, ვინც ყველაზე მეტადაა დაუცველი.